Wie sluit zich aan bij mijn Marnix Peeters fanclub?

Het is zover: ik heb een nieuwe favoriete Belgische schrijver! Mijn binge readen is begonnen met 'De dag dat we Andy zijn arm afzaagden'. Als je op zoek bent naar enkele uren fijne levensbesteding, dan raad ik dit boek ten zeerste aan. Marnix' humor is zo geweldig dat mijn kinderen vroegen waarom ik hardop zat te lachen. Het boek wordt omschreven als een "smerig sprookje". Er gebeuren inderdaad ongelofelijke dingen, maar de plastische beschrijving van alle gebeurtenissen maakt van het boek een echte aanrader. Het hoofdpersonage is een jongen die weinig geluk kent. Hij wordt door zijn vader achtergelaten bij 3 stinkende, afgrijselijke zusters en nadien gaat het met hem alleen nog maar meer bergaf. Hij vertrekt op trektocht waar hij leert genieten van het leven (side note: in elk boek dat ik tot nu toe las van Marnix wordt seks eveneens heel plastisch beschreven), maar telkens weer het deksel op de neus krijgt.

Als nieuwe fan van het werk van meneer Peeters begon ik meteen hierna in zijn tweede boek: 'Natte dozen'. Ik dacht dat ik al gelachen had met 'De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, maar ik wist niet wat lachen was tot ik dit boek las. Ik verwittig hier de woke lezers alvast: je zal het hoofdpersonage Oscar haten: hij is racistisch en een echte vrouwenhater. Het verhaal is uitmuntend opgebouwd, met een fijne twist op het einde. Het verhaal draait om Oscar, jarenlang zelfstandig uitbater van een wasserij. Hier moet hij natuurlijk samenwerken met heel wat "wijven", die voor het minste menstruatiepijntje ziek thuis blijven en zich dan ook nog eens regelmatig laten volsteken waardoor hij er helemaal niks meer mee kan aanvangen! Hij correspondeert ook met Fanta in Afrika, een pleegkindje dat hem werd aangesmeerd via één of andere vzw, waarvan de voorzitter er uiteraard ook stevig van langs krijgt. De briefwisseling van Oscar naar Fanta is ronduit hilarisch. Je zou er bij wijlen zelf een pleegkind van willen adopteren, al ware het maar om er ook zo sappig naar te kunnen schrijven. Maar goed, ik dwaal af. Het boek is helaas niet alleen maar lachen, gieren en grollen want achter de mensenhaat van Oscar schuilt heel wat trauma: hij werd misbruikt door zijn moeder, zijn nonkel en quasi alle vrouwen uit de wijk. Zijn afwezige vader overlijdt vlak nadat zijn moeder een zogenaamde zelfmoord pleegde en ook hier gaat het voor het hoofdpersonage gaandeweg alleen maar in een negatieve spiraal.

Ik zei: ‘Wat zoekt u, beste vrienden uit het Oosten? Bent u de
weg kwijt? Vindt u het museum of de souvenirshop van uw
wensen niet? Is uw gids er met de rest van de groep vandoor?’
Mijn kennis van de Engelse taal is vrijwel voortreffelijk, dus
daar kan het niet aan gelegen hebben dat deze vier mij aankeken
als was ik een kikker op een fiets.
Ik zei: ‘U bent klaarblijkelijk verdwaald, anders zou u hier niet
zo op uw stratenplan staan te koekeloeren, wijzend naar links
en u omdraaiend naar rechts, speurend naar straatnaambordjes
en dan luid in uw kindertaaltje kakelend dat u de plek hebt
gevonden, waarna er schijnbaar ruzie is ontstaan. Ik vraag het u
nog een keer klaar en duidelijk: wat zoekt u? Waar wilt u graag
naartoe? Wat zijn uw verwachtingen?’
‘Yes!’ sprak heftig knikkend de lelijkste van de vier, ofschoon de
anderen ook niet bepaald beantwoordden aan onze normen op
het gebied van uiterlijk, maar dat doen weinigen van deze rijstfiguren. Vooreerst zijn zij, zoals negers, niet of zeer moeilijk uit
elkaar te houden, en hebben zij allemaal iets sinisters in de blik,
nu ja, als men die al door de spleetjes ziet; het lijkt steeds alsof
zij iets in hun schild voeren, waarbij zij hun dunne lippen op
elkaar geperst houden, zodat men niet kan zien of zij al dan niet
glimlachen, en hoe (welgemeend of vals).
Na dit ‘Yes!’ was de gespreksstof blijkbaar op, want hij sprak
niet meer, en met z’n vieren stonden zij nu naar mij te loeren
als verwachtten zij van mij een sluitend antwoord op de vraag ‘Huh?’
Ik zei: ‘Luister, vrienden van de rode bol, aanbidders van de
kimono en beoefenaars van de edele samoeraikunsten, bestormers van Hawaïaanse havens en liefhebbers van de verklede prostitutie, ik weet niet wat het plan is, maar u hangt meer dan mijn kloten uit. Ik zal het nog één keer vragen: toon mij op uw
kaart waar u zijn moet, en ik zal u de weg wijzen. Geef hier!’

Ondertussen ben ik begonnen in 'Ik heb aids van Johnny Diamond" en ook hier heeft Marnix mij weer helemaal mee. Ik kende zijn columns en die zijn leuk om te lezen, maar eens je aan zijn boeken begint dringt het pas tot je door wat een woordvirtuoos hij is, wat een leuke kwinkslagen deze man kan neerpennen. Hoe hij van simpele gebeurtenissen zo'n grappige, herkenbare en eerlijke hoogtepunten kan maken.

Daarom begin ik hier en nu, op deze pagina de officiële Marnix Peeters fanclub. Wie wordt lid?