Oh, wow!

The ballad of songbirds & snakes. Door: Suzanne Collins.

Wat een boek. Ben er even niet goed van.

Dit verhaal is een prequel op De Hongerspelen-trilogie van een paar jaar geleden. Ik las de boeken, zag de films en was dus heel benieuwd naar dit deel. We maken kennis met de jonge Coriolanus Snow, die als mentor wordt toegewezen aan de vrouwelijke tribuut uit District 12: Lucy Gray.

Snow heeft het niet breed, de oorlog heeft er diep ingehakt voor zijn familie. Het enige dat ze eigenlijk nog hebben is hun goede naam, en schone schijn. Snow zet dan ook alles op alles om zijn kandidate naar de overwinning te leiden.

591 pagina’s lang zit je aan dit boek gekluisterd, volg je de opgang én ondergang van Coriolanus, krijg je begrip voor zijn beslissingen en laat hij je verbijsterd achter.

Hoe gruwelijk de Hongerspelen ook zijn, ze verbleken bij de gruwel die we heden ten dage op ons eigen scherm te zien krijgen. Net dat maakt het lezen van dit boek nog aangrijpender. Je ziet wat (de zucht naar) macht met mensen doet, hoe snel chaos ontstaat en wie daar dan weer van profiteert. Het opofferen van onschuldige kinderen is eigenlijk al realiteit. Soms is de werkelijkheid gruwelijker dan fictie.

Collins geeft ons een kijkje in het hoofd van Snow, in de begindagen van De Hongerspelen; heel boeiend én angstaanjagend. Soms verschijnt er een prequel die eigenlijk gewoon uitmelkerij is, dat is dit boek niet. Ik hoop dat veel mensen het gaan lezen, de film (nu in de zalen) gaan kijken en beseffen dat ze elke dag opnieuw een keuze hebben en dat elke keuze consequenties heeft. Wie wil jij zijn, dat is dé vraag.