Een modern sprookje over de queeste van een kleine held.

HET WOUD VAN WOL EN STAAL. NATSU Miyashita. ****

Datzelfde gevoel had ik teruggevonden bij de piano. Het gevoel geaccepteerd te worden, in harmonie met de wereld. Deze gelukzaligheid die niet in woorden te vatten was, wilde ik overbrengen via de klankrijkdom van de piano. Met hulp van het pianogeluid wilde ik het bos herscheppen.

Als de jonge Tomura een pianostemmer aan het werk ziet/hoort, weet hij plots waar zijn roeping ligt. Na de theorie van de vakschool, leert hij van zijn collega’s, zijn klanten, van de piano’s zelf. Alle(n) van diverse pluimage. Je kunt maar zuiver stemmen als je je eerst zorgvuldig afstemt op de ander, het instrument, op jezelf.

De lange weg om in het pianostemmen de perfectie te vinden is een metafoor voor de levensweg: het thuiskomen in jezelf en vandaaruit bij de ander. Het is stug doorgaan, met vallen en opstaan, ondanks of dankzij je angsten. Het is leren vertrouwen hebben, ook al loopt de weg anders dan je dacht of hoopte. Het is voor je dromen durven gaan en soms is het berusten als je tegen je grenzen aanloopt, maar ‘rust’ in de zin van vrede vinden zonder bitterheid. In harmonie zijn.

Het is zoeken naar jouw waarheid en die is altijd wat van dit en altijd wat van dat. Altijd wat van de ene en altijd wat van de andere. Het is jouw unieke evenwicht.

Het is de lange weg van terugvinden wat hij verloren had zonder het te beseffen.

Het is je openen, om mooie, heldere, zuivere klanken voort te brengen.

En daar is moed en doorzetting voor nodig, misschien meer dan talent, veel mildheid en soms een schop onder je kont.

Het is de weg van de liefde niet verlaten. Van het schone en het goede dat er altijd al was.

Enige minpuntje: voor mij soms net iets te technisch, maar voor een muziek- en zeker een pianokenner waarschijnlijk eerder een plus.

Maar verder een verhaal als een rustig meanderende rivier, met diep water.

Een stilte als het geraas van de zee of de beboste bergen bij avond.