Een prachtig geslaagde literaire duoroman
Kris Van Steenberge (Lier, 1963), de auteur die ijzersterk debuteerde met de wondermooie roman Woesten, heeft een nieuw boek geschreven maar deze keer niet alleen! Zijn compagnon de route was deze keer letterlijk en figuurlijk Geert Briers (Wilrijk, 1964). Briers is een dichter, en debuteert als prozaschrijver met deze duoroman, een zelden gezien concept, voor wat literaire romans betreft zeker.
De twee vrienden vertrokken twee jaar geleden op een wandeltocht tussen het Franse Bray-Dunes en het Nederlandse Cadzand om de Belgische kustlijn af te stappen. Ze wisten nog niet waartoe dat kon leiden, maar nu ligt het resultaat in de boekhandel. In De Advocaat en de Zeiler leggen twee vrienden diezelfde wandeltocht af. Deze personages worden in dit boek ook steeds met die benamingen aangesproken.
Het geheugen van de advocaat is sterk achteruitgegaan die niet meer van zijn naam en faam kan genieten en zijn leven niet meer ten volle kan leven zoals hij het wil. Zijn vrouw Melizza moet hem nu met alles helpen en zij is zijn broodnodige mantelzorgster. Met de wandeling wil de Zeiler de band met zijn beste vriend die hij van zijn jeugd al kent, aanhalen en proberen zijn herinneringen op te wekken. De Advocaat, de Zeiler en Melizza hebben een gezamenlijk verleden achter de rug en hadden in hun jonge jaren een driehoeksverhouding: twee goede vrienden werden verliefd op hetzelfde meisje. Toch koos de volwassen vrouw uiteindelijk diegene met de dadendrang: de Advocaat. De Zeiler is voor alles een kunstenaar en een denker, een beschouwer. Hij aanvaardde Melizza dan maar als zijn muze. Alle drie hebben ze wel op hun eigen manier een succesvolle carrière opgebouwd.
“Ze leek me iemand voor wie je raadsels moet oplossen voor ze je toelaat. Iemand die betoverende liederen zingt tussen de rotsen van Capri en Sorrento, die de schepen te pletter doet slaan en de drenkelingen verslindt.”
Flashbacks nemen je mee terug naar hun kennismaking. De vriendschap tussen deze drie personages en de evolutie van de driehoeksrelatie is prachtig geschilderd, de taal doorheen het boek erg filmisch.
“Het was een jaar van overgave. Voor ons drieën was er toen geen besef van eindigheid. Dat jaar zou nooit voorbijgaan. Kon nooit voorbijgaan. Wij ontmantelden het raderwerk van de tijd. We braken de wijzers af en staken die in de buik van de goegemeente. Zonder klok bewogen we los van alles en iedereen. We leefden enkel in het nu dat zich openbaarde als een uitnodigende diepte, waarin wij ons stortten met de onverschrokkenheid van klifduikers. Het was magisch, wonderbaarlijk.”
Op een zeker moment gaat er een hond achter de mannen aan, Beau, en het vertederende én het grappige is dat we de wereld van de hond ook uit zijn ogen mee volgen. Hij heeft een goede relatie met zijn baasje Leda, die samen met hem aan zee woont, en een boekhandel heeft. Toch is de aantrekkingskracht die de mannen op hem uitoefenen groot. Hij ruikt als het ware hun uiteenvallende wereld. Leda zelf maakt ook haar opwachting in het boek met een andere verhaallijn. En wonderlijk genoeg lopen hierdoor enkele levens parallel aan elkaar. De boekenliefhebber kan zijn hart ophalen aan de boeken die Leda hier en daar laat rondslingeren en aan het (voor)lezen is.
Volgens de auteurs is het dankzij hun gezamenlijke schrijfproces niet meer te zeggen wie wat heeft geschreven en dat klopt zeker. In het boek versmelten zij tot één stem. Hoe zij samen tot hun oogstrelende zinnen zijn gekomen, mag een wonder heten.
Bijna onopgemerkt komt er in het boek een kentering die je zintuigen doen opensperren, en je de wat zweverige sfeer over de jeugd van de mannen achter je laat. Oude wonden komen aan het licht, de Zeiler vindt dat hij de Advocaat in zijn overgebleven tijd nog een pijnlijke waarheid moet opbiechten. De Advocaat vraagt de Zeiler het onmogelijke omwille van hun vriendschap. Het einde kondigt zich groots aan. De proloog en de epiloog rijgen naadloos het verhaal aan elkaar.
Let zeker ook op de prachtige cover van dit boek. Het prachtige omslagbeeld toont namelijk het schilderij Mer Grosse van de kunstenaar Thierry De Cordier dat de sfeer van dit boek perfect weergeeft. De woelige zee staat perfect symbool voor de dito vriendschap tussen de twee heren op het strand.
Het verslag van de boekvoorstelling vind je onder 'Uitgelicht'.
