Eros Thanatos. En daartussen had je er het beste van moeten maken...

ALLEMAN. Philip Roth. ****

Als je op jonge leeftijd rauw geconfronteerd wordt met de dood, laat die je nooit meer los. De angst heeft zich voorgoed in je genesteld.

Dat is wat Alleman overkomen is. En zijn hele leven lijkt een poging om aan de dood te ontkomen. Hij jaagt dromen, idealen, luchtkastelen, vrouwen na. Liefde en nog vaker seks, want dan ben je viriel en vitaal. Altijd opnieuw willen beginnen en elke keer weer het falen, de ontgoocheling. Het leven is niet geworden wat hij gehoopt had, hij niet de man die hij had willen, of misschien had moeten zijn.

Uiteindelijk ontsnapt niemand aan de dood. Ook Alleman niet. Symbolischer kon de naam niet zijn.

De stijl van Roth is realistisch en minutieus. Ik moest aan een autopsie(rapport) denken. Professioneel, vakkundig, beheerst – soms op het schijnbaar onbewogene af. Een haast journalistieke feitenopsomming van kwalen, van hemzelf en van anderen. De ziekte als eeuwig schrikbeeld, als herinnering van de dood dat ze je niet vergeet. Onder de feiten, tussen de regels, woeden de emoties.

In het verhaal, dat me aan de oppervlakte dus eerder afstandelijk en koel overkomt, zijn enkele mooie aangrijpende passages. De liefde voor zijn dochter, en zijn contact met de getalenteerde vrouw die op schilderles komt.

Ik voel empathie en mededogen, maar echt sympathiek vind ik Alleman niet. Hij is vooral tragisch.