Superlatieven schieten hier te kort!
Woorden schieten me als lezer te kort. Tijdens de eerste zinnen valt onmiddellijk het wonderlijk schrijftalent van Lize Spit op. Eenvoudige woorden en zinnen worden verweven tot prachtige metaforen. Vol bewondering lees je en herlees je. Geen moeilijke lange zinnen of ingewikkelde beeldspraak. Rechttoe en rechtaan brengt de schrijfster haar persoonlijke verhaal. Met momenten voel je je een voyeur binnen het leven van Lize. Geen verbloeming, maar openhartig geeft ze zichzelf bloot.
‘Ons gezin was een computer met verschillende gebruikers, we deelden allen de schijfruimte maar kenden niet elkaars inloggegevens.’
De titel Autobiografie van mijn lichaam zal door sommige lezers vervangen worden door ‘autobiografie van ons lichaam’. Herkenbaarheid, maar ook het gevoel ‘niet alleen’ te zijn. Een troostende arm van herkenning is aanwezig doorheen de openheid van het boek. Een eerlijkheid waarbij kracht en sterkte overeind blijft. Je blijft achter vol bewondering. Haar vorig schrijfwerk was verbluffend, Autobiografie van mijn lichaam gaat nog een stap verder. Het verhaal kruipt onder je vel en zal even moeten nazinderen.
Superlatieven schieten hier te kort! Het Boek van 2024!
