"Op kwetsbaarheid staat geen kleur" - interview met Amina Bêlorf
Door Annika Cannaerts. Foto's: Inge Driesen.
(Dit interview verscheen al eerder in Borgerblad.)
Amina Belôrf schrijft niet alleen poëzie, proza en columns, maar kruipt ook regelmatig op een podium, want zij heeft een verhaal te vertellen. Dat doet ze ook op 'Antwerpen Leest in de Bourla' zondag 23 april, met gedichten uit haar bundel ‘Zonder het licht te breken’.
Poëtische verhalen
In de jaren ’70 kwam Amina's vader uit het Atlasgebergte naar België. Na zijn dood keerde hij terug naar zijn geboortedorp om daar begraven te worden, zoals een ‘retour’ treinticket je ook heen en terug brengt. Veel mensen herkennen hun eigen zoektocht in deze poëtische vertelling, want het gaat over zoveel meer dan het migratieverhaal van haar vader. Het vertelt ook over onze plaats in de wereld, over dood en rouw, over de complexe maar mooie band tussen vaders en dochters. ‘Door je eigen roots te leren kennen, kan je beter op je eigen benen staan. Dat is voor elke mens belangrijk.’
Zonder het licht te breken
Amina twijfelde lang aan zichzelf als schrijver, tot zoveel mensen haar na de voorstelling kwamen vragen waar ze die mooie woorden konden terugvinden. Dat ze mensen raakte met haar verhaal gaf haar het zelfvertrouwen om de bundel ‘Zonder het licht te breken’ uit te geven.
Ook haar columns laten je niet onbewogen omdat ze vaak heel persoonlijk en poëtisch zijn. Ze observeert niet alleen het onrecht en de pijn in de wereld rondom haar, je voelt het ook samen met haar mee. ‘Ik wil de verhalen blijven vertellen van zij die niet genoeg gehoord of gezien worden.’
Arm zijn is een dure erfenis
Amina heeft een glans in haar ogen en is een welbespraakte jonge vrouw. Maar ze komt van ver. ‘Ik was een stil en eenzaam kind.’ Ze herinnert zich de schaamte van de armoede, maar ook de uitweg die ze vond: de wijkbibliotheek, die maar een zebrapad verwijderd was van hun huis en waar ze boeken verslond. ‘Lezen was een vlucht voor mij, maar ook mijn redding’, zegt ze. ‘Samen met de personages vond ik antwoorden op vragen waar ik mee zat, ze boden me een venster op de wereld.’ Een bibliotheek is voor haar een plaats van aanvaarding. 'Tussen de boeken kon ik mezelf zijn, los van vooroordelen en ongelijkheid.' Haar weg was niet makkelijk, maar ze zette door. Ze maakte haar middelbare school af via de middenjury en studeerde nadien Sociaal Werk. ‘Ik besefte dat een diploma halen mijn ticket was naar een leven dat meer zou zijn dan overleven.’
Schrijven troost
De broosheid van het leven, de dood en rouw lopen als een rode draad door haar werk. Rond haar twintigste verloor ze op korte tijd twee dierbare mensen; haar vader en haar hartsvriendin. Vooral de zelfdoding van haar beste vriendin hakte diep op haar in. ‘Als je zoiets meemaakt, bots je op je eigen onvermogen. Dan helpt het om woorden te geven aan die machteloosheid’, zegt ze. ‘Als je het verlies kan benoemen, kan je het misschien ook accepteren. Woorden halen niet de pijnlijke machteloosheid weg, maar ze bieden wel troost.’ Lezers herkennen veel van zichzelf in wat ze schrijft. ‘Als je schrijft over hoe heftig en tegelijkertijd mooi het leven kan zijn, kom je uit bij onderwerpen die iedereen bezig houden’, denkt Amina. ‘Op kwetsbaarheid staat geen kleur.’
*******************************************************************************
Korte bio: Amina Belôrf (°1990) staat op de planken en schrijft poëzie en proza. Ze was columniste bij vrtnws, Knack en Mo magazine. Haar poëzie verscheen onder meer in de Poëziekrant, DW B magazine en Het Liegend Konijn. Ze debuteerde met de dichtbundel Zonder het licht te breken (Epo, 2020) die ondertussen aan de tiende druk toe is. In tussentijd werkt Belôrf aan een nieuwe dichtbundel.
De lievelingsboeken van Amina:
- 'Half leven' van Aya Sabi
- 'Zijde' van Alessandro Baricco
- 'Godenslaap' van Erwin Mortier
- 'Oerhert' van Astrid Haerens
Op zondag 23 april brengt Amina enkele van haar gedichten op "Antwerpen Leest in de Bourla".
Meer info en een link om je plek te reserveren (gratis) vind je hier!
