Auteur in de kijker – Aleksandr Skorobogatov, met zijn laatste boek: "Achter de donkere wouden"
door Nathalie Brouwers
Aleksandr Skorobogatov: ik was op de voorstelling en ik las zijn nieuwste boek, Achter de donkere wouden. De Witrussisch-Russische auteur woont in Antwerpen en werkt al meer dan dertig jaar in België.
Zijn debuutroman Sergeant Bertrand bereikte wereldwijd miljoenen lezers, een aantal dat Belgische auteurs kan doen duizelen. In 2015 verscheen het ontzettend mooie Portret van een onbekend meisje , in 2017 het als in een roes geschreven Cocaïne en in 2020 het absurde hilarische boek De wasbeer. In 2024 ontving hij de Arkprijs van het Vrije Woord voor het publiekelijk aan de kaak stellen van het regime van de Russische president Poetin en diens voortdurende oorlog die Rusland voert in Oekraïne.
Nu is er weer een bijzonder boek, over het verlies van het meest dierbare voor deze auteur: zijn 15-jarige zoon Vladimir op een fatale nacht in Rusland in 2002.
Dat Rusland had Skorobogatov verlaten nadat hij van de moeder van zijn zoon gescheiden was en naar Antwerpen was getrokken toen Vladimir 5 jaar oud was.
Achter de donkere wouden is een roman over het verlies van een kind en de morele ineenstorting van een natie. Het is tegelijk een intieme, hartverscheurende brief van een vader aan zijn vermoorde zoon, en een vlijmscherpe analyse van het Rusland van Poetin waarin geweld en onverschilligheid de norm zijn.
Dichter en auteur Peter Verhelst, die ondertussen een goede vriend is geworden van “Sacha”, de bijnaam van Aleksandr voor de goede vrienden en vriendinnen, en vooral zij die er bij waren op de boekvoorstelling in Antwerpen, gaf een prachtige persoonlijke laudatio ten berde, waarin hij Sacha uitvoerig bedankte dat hij zijn zoon door dit enorm complete relaas mocht leren kennen, en dit ook eindelijk 20 jaar na datum met zijn talrijke lezers wilde delen. Verhelst omarmde figuurlijk en letterlijk op het podium de gevierde schrijver, en je werd mededeelgenoot van de vriendschap tussen deze twee mannen en de ontroering die eruit sprak.
Vladimir, Sacha’s zoon is om het leven gekomen in één fatale nacht, toen een groepje “hooligans” in opdracht van een Russisch-orthodoxe “priester” op zoek ging naar satanisten, volgens hem jongens van 13-14-15 jaar die samen optrekken en plezier hebben wat niet zou stroken met de strenge Russisch-orthodoxe kerk. Zonder enige reden zijn jongens door deze “sekte” ontvoerd, gefolterd en vermoord, en dit werd ook het lot van Vladimir. Skorobogatov probeert de daders van de moord op zijn zoon te begrijpen. De moordenaars kregen uiteindelijk 20 jaar gevangenisstraf, maar de priester in kwestie werd nooit bestraft wegens gebrek aan bewijslast. Vladimir werd het slachtoffer omdat hij samen met een vriend van hem werd aangevallen, die toen hij met een fles werd aangevallen en zijn evenwicht had verloren, sneller samen met de rest van de vriendengroep het donkere bos wist in te vluchten. Vladimir bleef staan, en Sacha blijft zich in zijn boek afvragen waarom en waarom.
Skorobogatov ging gebukt onder een schuldgevoel na dit verlies omdat hij zo lang geen contact meer had gehad met zijn zoon en hij er niet was om zijn zoon te redden van dit vreselijke lot. Het heeft 20 jaar geduurd vooraleer hij dit boek kon schrijven. In het besef de geliefde zoon niet meer tot leven te kunnen wekken, doet Aleksandr net dit voor zijn lezers door de brieven die hij met hem uitwisselt te delen, en hem zo ook terug dichter bij hem zelf te brengen.
Vele lezers en recensenten heeft hij al weten te ontroeren met dit verhaal. Het deed hem op een of andere manier deugd, om zijn zoon terug bij hem te hebben en dat hij in een boek blijft verder leven. De ontstellende woorden die naar het hoe en het waarom zoeken, de gruwel beschrijven en tegelijkertijd dit ontzettende verlies en alle daarbij opduikende gevoelens op zulk een prachtige wijze uiten, blijft lang nazinderen bij iedereen die het al las.
De opdracht van het boek luidt “Voor elk kind dat ons ontnomen is”. Als je daar even bij stilstaat in deze tijden…
Lees ook de leestip van Katelijne Morreel: Achter de donkere wouden - Hartverscheurend | Antwerpen Leest
