Pleisters

Marjoleine de Vos bewijst met ieder boek meer en meer hoe indrukwekkend ze is. Haar leven is een aansluiting van zeer intense, moeilijke gebeurtenissen en toch slaagt ze erin om daar telkens een prachtig persoonlijk, maar nooit sentimenteel boekje over te schrijven. Intens privé en tevens heel universeel. Dat deed ze met En steeds is er alles. En nu met Zo hevig in leven doet ze dat opnieuw.

In dit kleine pareltje volgen we Marjoleine een jaar lang nadat ze een bobbeltje onder haar kaak ontdekt. We gaan mee van hoop naar wanhoop en weer terug. We kijken naar de vogels in de tuin, wachten bang op bankjes in het ziekenhuis, lezen Mary Oliver, mijmeren over de dood en bejubelen het leven.

Ook ik bevind me momenteel in een ‘vreemd tussengebied waarin angst, ongeloof en optimisme elkaar verdringen’. Maar ik kan dat niet opschrijven zoals zij. Niemand denk ik. Zo hevig in leven lezen gaf me houvast en herkenbaarheid, de troost van schoonheid en de kracht van wijsheid. Ik bevind me in een heel ander tussengebied en toch.

De Vos heelt harten en legt pleisters op zielen door haar wijze, zachte woordenvloed.