Dit is geen kankerboek

Toen ik een vriendin vertelde over dit boek, zei ze dat ze niet graag kankerboeken las. Ik kon dat helemaal begrijpen. Ik ook niet, wie wel? We haten kankerboeken, maar haat is lelijk, tenzij het natuurlijk over kanker gaat.

De eerste pagina's las ik mijn zoontje voor, aangezien dit een jeugdboek is en hij nog jeugdig. Maar ik stopte ermee, omdat pagina 1 en 2 ons nu niet meteen vrolijk stemden. Maar gaandeweg werd het boek luchtiger, grappiger en moest ik vaker lachen. Dus bij deze een geruststelling voor velen: ik heb slechts 5 van de 264 pagina's geweend. De overige heb ik met plezier gelezen en er zelfs de humor van ingezien.

Voor de mensen die dit lezen maar eigenlijk niet graag lezen heb ik ook goed nieuws! Dit boek is verfilmd. Je wint er wat uren mee, maar of het aan te raden is weet ik niet.

Ook nog een tip voor de mensen die middle aged zijn zoals ik: dit is een jeugdboek. Dat betekent dat de verhaallijn op zich
(twee 16-jarigen die verliefd worden op elkaar) me nu ook niet echt mateloos boeide. Maar de dialogen tussen de tieners zijn alles behalve puberaal. Stuur me aub een bericht als je zelf een puber hebt die zoals deze personages met anderen converseert. Ik wil hem/haar graag ontmoeten. En daar zit het hem nu net, het mooie van het boek, het mooie van de taal. Ik ben benieuwd hoe zich dat geuit heeft in de film.

De verliefde pubers in dit boek zijn helaas ziek. Ze creëren een band met elkaar door het lievelingsboek van het hoofdpersonage te analyseren, een boek dat (ja, sorry!) ook rond een ziek personage draait. Maar dan komt het allertofste natuurlijk: omdat haar lievelingsboek heel bizar eindigt (lees: het stopt abrupt in het midden van een zin) gaan de verliefde kids op zoek naar de schrijver. En laat die schrijver nu veruit mijn favoriete personage uit heel het boek zijn. Maar kom, als ik teveel vertel kan u beter de film bekijken. Dus ik rond hierbij graag af en moedig uw aan: lees eens een jeugdboek.