Wachtruimte in de Atlantische Oceaan

'Ik liet me in het dampende water zakken, lag daar te trillen, als een naald in een kompas, in de verkeerde richting genavigeerd door een krachtige magneet.'
Deze zin uit het boek vat het wel wat samen voor mij...

Wachtruimte in de Atlantische Oceaan van Mona Høvring gaat over een moeilijke moeder-dochterrelatie.

Over Olivia die haar eigen weg zoekt. Olivia, die zichzelf niet altijd zo goed begrijpt. Soms dingen zegt die ze niet verwacht en niet weet waarom. Ook niet te veel probeert te zeggen ook.

Over liefde en aantrekkingskracht.
Over losmaken van anderen en conditioneringen.

Ik hou wel van Olivia als personage en haar gedachten. Ook al brengt het boek een moeilijkere thema op een luchtige manier, toch breekt het ook mijn hart of zo.

Ik moet nog even nadenken over de titel. Wat die met het boek te maken heeft. Het boek kreeg deze titel, zoals gedichten een titel hebben denk ik. Het past er gewoon bij of geeft de essentie weer.