Heftig!

Vijftig piemels later. Door: Deborah Seymus.

Wow wat een boek.

Ik zou dit boek nooit gelezen hebben als Deborah me geen exemplaar had toegestuurd (Merci om aan mij te denken Deborah!). Nu ik het al even uit heb ben ik nog altijd niet bekomen van al die verhalen. Ik denk dat ik ze nooit meer uit mijn hoofd krijg. En dat doet een goed boek hé: je raken en bijblijven.

Seymus vertelt heel eerlijk, openhartig en zonder enige gêne haar verhaal. Met heel eerlijk en zonder gêne bedoel ik dat heel extreem. Ze vertelt de mooie (die er niet zo veel zijn) en de minder mooie (veelvuldig aanwezig dankzij gigantisch veel foute mannen) momenten. Gaande van trio’s over kotsen, in haar broek doen tot mechanisch gepomp zonder condoom.

Heel vaak zat ik boos te hoppen op mijn stoel, wou ik doorheen het papier het verleden in duiken en Deborah redden uit de handen van één of andere loser. Ja, ze maakt fouten, maar doen wij dat niet allemaal? In vergelijking met haar is mijn verleden dat van een halve non maar ook ik zocht wel eens troost, genegenheid, zelfvertrouwen en wat warmte in de armen van een liefde voor één nacht. Gelukkig bleken die (bijna) allemaal veel beter mee te vallen dan de mannen in dit boek.

Sommige mensen hebben een gat in hun hart, omdat ze als kind niet kregen wat ze nodig hadden (heel herkenbaar trouwens) en blijven hun leven lang op zoek naar iets of iemand die deze leegte vult. Wijze mensen leren zichzelf ‘vullen’. Aan het einde van Vijftig piemels later heeft Deborah deze les ook geleerd. Ik wens haar nog een dikke proficiat met haar huwelijk met Soulmate en wens hen alle goeds en geluk! En ik blijf haar vol goesting volgen in De Morgen.