Over liefde, gemis en zelfbehoud, en wat we onszelf intussen wijsmaken

“Tussenjaren - Yannick Dangre” *****

‘Er zijn zinnen in je leven die je jezelf nooit vergeeft.’

Van geen enkele zin in deze roman hoeft Dangre spijt te hebben. Ze slaan in, als vallende sterren. Hun gensters branden gaatjes in je huid.

Je ontmoet een bloedmooie vrouw. Sylviane. Ze is wild. Ze maakt je wild. Van alle mannen kiest ze jou, je begrijpt het niet. Alleen omdat je één keer iets geks hebt gezegd. Omdat je droevige ogen hebt. Zoals een dichter. Je droomt inderdaad van schrijver worden. Vanwege je zwaarte, zal ze later zeggen. Die moet haar op de grond houden. Zij is een heliumballon. Zonder jou die aan het touwtje trekt vliegt ze weg.

Haar vader heeft gezegd dat zij ooit een legende wordt. Maar dan moet je de deur opengooien als het leven erop bonkt.

Acht jaar zijn jullie samen. Jullie dromen, beminnen. Jullie krijgen een dochter. Sylviane straalt in het kraambed. Ze zegt: het is het mooiste kunstwerk dat we ooit hadden kunnen maken.

Je krijgt het druk. Met je dochter, met je geliefde die het leven op de deur hoort bonken, met je dagelijkse werk waar je de dodelijk zieke harten van anderen probeert te redden. Schrijven schiet erbij in.

Je hebt een verantwoordelijkheid. Een mens moet volwassen worden. Het juiste doen.

Kun je er spijt van krijgen als je het juiste doet?

En is het dan die spijt die het meeste pijn doet?

Op een dag verdwijnt Sylviane. Met de noorderzon. Geen spoor laat ze na. Alleen een afscheidsbrief. Over dertig jaar zien we elkaar terug in Napels. Het zal sneller voorbijgaan dan je denkt, zegt ze. Je geloofde het niet, maar het is zo.

Natuurlijk stap je op het vliegtuig. Voor je nieuwe vrouw en je dochters, je hebt er twee intussen, ben je naar een artsencongres.

In je hoofd barst het verleden open. De liefde. De etter. De vragen. De eigen schuld die misschien verwerpelijker is want in het geheim.

Als je in de spiegel kijkt die ze voor je was zie je je eigen schaduw.

Wat je anders had kunnen, had moeten doen.

Wat je anders had willen doen.

Als je de moed had gehad.

Wat je straks zult doen als je haar ziet.

Als ze komt. En zou dat dan een zegen zijn of een vloek?

Een diepmenselijk verhaal over liefde en verantwoordelijkheid, over dromen en volwassen worden, over de tijd die je versteent en kinderen waar je jezelf voor verliest. Over je jeugd en de tijd die voorbijgaan en het grote geluk dat niet blijft kloppen aan je deur.

Dangre gooit vragen op, maar er zijn geen eenstemmige antwoorden. Hij moraliseert niet. Hij zoekt.

Ingenieus opgebouwde roman, karaktertekening tot in de kleinste scherpste lijntjes, zinnen en woorden die aan jouw eigenste deur bonken, en dan moet je die deur openen, toch?