Niet aaibaar, toch glimlach je soms
SNEEUW, HOND, VOET. Claudio Morandini. *****
Adelmo Farandola is niet bepaald wat je aaibaar noemt.
Vroeger kwam hij wel vaker in het dorp, nu zit hij in zijn hut in zowat het ruigste en hoogste stuk van de Alpen.
Geen mens komt er. En als er een komt, ben je beter op je hoede, denkt hij.
Ze hebben daar niets te zoeken.
Knap is Adelmo allang niet meer. Eigenlijk is hij walgelijk. Op elk gebied.
Zijn oude geheugen laat hem in de steek.
Eenzaamheid en honger doen daar nog een serieuze schep boven op.
De lezer wankelt mee tussen werkelijkheid en waan. Tussen leven en dood.
Toch blijf je lezen. Wat maakt dat je hem niet los kunt laten? Wat zegt dat over jou?
Intussen is een even arme hond Adelmo’s kluizenaarsbestaan binnengedrongen.
De hond houdt van luchtjes. Van alle luchtjes. Dus ook van Adelmo.
Hun dialogen zijn van scherp tot aandoenlijk tot hilarisch.
En na de winter en de lawines in de lente steekt ineens die voet uit de sneeuw.
Vreemd. Hoogst vervelend.
Morandini schrijft geen woord te veel en geen woord te weinig.
Synopsis
Een man die in de bergen woont en alleen af en toe bezoek krijgt van de jachtopziener, krijgt gezelschap van een zwerfhond; als in het voorjaar de sneeuw begint te smelten ontdekt hij een voet die uit de sneeuw steekt.
