liefde in tijden van eenzaamheid

LUCY AAN ZEE. Elisabeth Strout. ****

Elisabeth Strout kon me eens te meer bekoren.

Een herkenbaar verhaal, de stijl schijnbaar lichtvoetig, de grond eronder diep.

Daarbovenop personages van mijn leeftijd.

We stellen ons dezelfde vragen. Over de tijd die ons nog rest. De tijd die achter ons ligt. Over onze liefdes en verliezen. Over je kinderen die je moet loslaten. Over relativeren en vergeven. Over hoe het verder moet met onze geliefden die we steeds minder kunnen behoeden.

Dat laatste wordt nog versterkt door de coronapandemie.

Angst en isolement. Maar over de afstand heen ook een nieuw soort verbondenheid, hechter misschien nog dan ervoor.

Angst voor besmetting en daartegenover de nabijheid van nieuwe vriendschappen.

Wantrouwen tegen de vreemdeling die het doodzieke New York ontvlucht en probeert zich in de kleine gemeenschap van Maine te integreren.

De zegen van de zee, de weldaad van wandelen.

De stilte na de hectiek.

Terwijl de wereld aan onze grip ontsnapt, is er voor Lucy de voor mij zo sterk herkenbare houvast van het schrijven.

En wat een einde lijkt, is soms een nieuw begin.

Soms moet je durven.