Spelen met taal!
“Dit is een verhaal, verdomme. Dit is literatuur. Fantasie. Uit mijn duim gezogen.”
Nog voor je begint te lezen vallen de letters van De stotteraar al uit elkaar. Alvast een knap omslagontwerp van Nanja Toebak. Een subtiel detail is dat ene andere lettertype in de titel. Maar de omgevallen O valt wel direct op. Een open mond die even hapert?
“Het liegen hebben ze niet uit mijn lijf kunnen ranselen, net zomin als mijn gestotter. Daarom, padre, zult u nooit weten of ik iets van wat ik u hier vertel ook daadwerkelijk heb meegemaakt.”
De lezer maakt direct kennis met Starckle in de gevangenis, waar hij een brief aan de ‘padre’ schrijft. Ze hebben samen een goede overeenkomst gesloten. In ruil voor zijn verhalen, zijn woorden, mag Starckle in de gevangenisbibliotheek werken onder toeziend oog van de padre.
De gesproken taal is hij grotendeels kwijt als stotteraar, maar het geschreven woord is zijn kracht. Hij kan ermee toveren, manipuleren en misleiden.. In zijn brieven schrijft Starckle over zijn jeugd, de dood van zijn zus, zijn dubieuze werk, zijn ene misstap met een gevangenisstraf als gevolg.
Doordat hij de padre rechtstreeks aanspreekt, heb je als lezer ook het gevoel dat Starckle het woord tot jou richt, en dat wekt vertrouwen op. Maar zijn die woorden wel waarheidsgetrouw? De brieven vertellen een ander verhaal dan de dagboekfragmenten, en ook weer een ander verhaal dan het boek dat Starckle uiteindelijk gaat schrijven. Door telkens een nieuwe werkelijkheid te creëren kan hij zijn verleden beter maken en nieuwe vervolgen verzinnen. Alleen Charles Lewinsky, de auteur, kent misschien de waarheid. Maar kan een fictief personage waarheid bevatten?
In De stotteraar neemt Lewinsky het schrijverschap, de literatuur op de korrel. Hij doet dit op een luchtige manier.
In dit verhaal zijn nog eens korte verhalen verwerkt, de ‘vingeroefeningen’ van Starckle. Aan de hand van schrijftips probeert hij het perfecte verhaal te schrijven. Maar bestaat dat wel?
Doorspekt met de levensfilosofie van Schopenhauer heeft De stotteraar mij vooral overtuigd van het schrijftalent van Charles Lewinsky! Hij speelt met woorden en met taal, het geheel is zo knap in elkaar vervlochten! Humor, ironie, levenswijsheid! Met een glimlach en verwondering heb ik genoten van De stotteraar!
