Alsof je eigen domme drama niet eens van jezelf is

Alsof mijn domme drama niet eens van mij was, alsof ik niet het originele exemplaar was, maar een kopietje... Schrijft Joost de Vries ergens in zijn nieuwste roman 'Rustig aan tijger'. Succesvol, rijk en doodongelukkig is het mantra van zijn roman, het credo van een millenialgeneratie.

Het lijkt gratuit hoe de Vries zijn roman begon te schrijven vanuit één kortverhaal en daar dan een verzameling personages met hun enerzijds opzichzelfstaande en anderzijds toch verbonden kortverhalen uit wist te spinnen. De naadloze overgangen, de stillistische mijmeringen over het leven (of in casu het gebrek daaraan) en andere wereldproblemen, het continue laagje intertekstualiteit en de all-round intelligentie van bovennoemde auteur zorgen echter dat de Vries hier moeiteloos mee wegkomt.

Waar je gegarandeerd ongelukkig van wordt, is iets willen dat je niet kunt krijgen. Niet als het totaal onbereikbaar is maar als iets binnen handbereik ligt en je kan er net niet bij, vatte de Vries het mantra van zijn roman nog eens samen voor @destandaard. Confronterend hoe hij daarin ook nog het mantra van deze millenial wist te vervatten.