VERDWAALD IN HET LEVEN
SOFTCOVER
UITGEVERIJ ORLANDO
GELEZEN IN HET NEDERLANDS
"Het Huis verordonneert een bepaalde tijdsspanne voor vogels en een andere voor mensen hiermee ben ik tevreden'
VERDWAALD IN HET LEVEN
Ik ben 2022 op literair vlak alvast met een klepper begonnen. Niet zozeer door het aantal bladzijden (275) maar de derde roman Van Susanna Clarke grijpt je vanaf de eerste zin meteen naar de keel. Ik werd van in het begin meegezogen in het uitgestrekte labyrint met honderden zalen, trappen, zuilen en standbeelden.
Het is in deze omgeving dat het hoofdpersonage "Piranesi" zijn dagen doorbrengt met het eten wat de zee hem verschaft, het verzorgen van de botten en offers brengen aan 13 overleden personen, het observeren van een nest albatrossen, het schrijven van dagboeken met sporadische ontmoetingen met De Ander (de enige andere levende persoon in Het Huis).
Naargelang de jaren verstrijken slaat de verwondering om in verwarring en doelloosheid en worden de waarschuwingen van De Ander voor 16 steeds nadrukkelijker en beangstigend.
Als lezer beginnen we ook langzamerhand te begrijpen dat niet alles klopt. Als je wil weten wat, kan ik je enkel aanraden om de eerste 100 bladzijden te doorworstelen en je te laten intrigeren.
Of er een verband is met de Italiaanse graficus, architect en tekenaar Giovanni Battista Piranesi laat ik in het midden. Wel is het een feit dat alle kamers en alles wat er in huist meesterlijk wordt beschreven en dat is ook de sterkte van deze roman.
Dit genre kent liefhebbers en tegenstanders en ik ben een liefhebber.