Een parel

*Moeder Safia ligt op haar sterfbed, ze voelt dat haar einde nadert, maar heeft nog een geheim, haar 40 jarige dochter Mariam, de goede dochter, de dochter die luistert en haar geheim niet zal prijs geven, krijgt een opdracht: ga naar Marokko en vind mijn eerstgeboren zoon. 'Op dertig minuten, huis met steenvijgen' is de laatste zin die Safia uitbrengt en dan raakt ze bewusteloos. Mariam moet zorgen dat ze het geheim voor zich houdt en een manier zoeken om naar Marokko af te reizen. Intussen staat Aya, Mariams dochter, op het punt van trouwen, Aya loopt ook met een geheim. Kan ze dit opbiechten aan haar ouders, wat met haar rol als brave dochter?

Wat een mooi verhaal over een generatie van drie Marokaanse vrouwen, trouwens zo waarheidsgetrouw, de evolutie tussen de vrouwen merk je echt zonder inbreuk te doen op de realiteit. Je kruipt om beurten in de huid van Safia, Mariam en Aya. Dit maakt dat het verhaal heel afwisselend leest en de auteur je telkens puzzelstukken aangeeft door de herinneringen van Safia, en deze puzzelstukken maken een prachtig waardevol verhaal. Zoals Inge van der Krabbe in haar vorig boek toverde met woorden, slaagt ze hier terug in, met een afgesloten einde dat me bij de keel greep. Dit is haar tweede boek met een psychologische ondertoon, wat ik telkens met verwondering lees. Loslaten, jezelf blijven zijn hier wel echt de hoofdthema’s. Wat hou ik van dit soort parels, dus ik zit al te wachten op het volgende boek.