Sterke en knap verwoordde boodschap
Op zoek naar mezelf, want door mij wat verloren en geïsoleerd te voelen de laatste tijd, las ik het essay On Connection van de Britse auteur en artiest Kae Tempest (they/them – hen/hun).
“Connection”, verbinding, met elkaar is de centrale focus in dit dunne maar veelomvattende wijze boekje. En in hun geval vooral dan verbinding door middel van creativiteit en het maken van kunst.
Het thema is wat gekaapt door de corona-lockdown. En verbinding tussen artiesten en een publiek was toen zeker ook ver(der) te zoeken. Tempest heeft het over ervaringen van tijdens tournees in verschillende plekken en landen als beginnend (slam) poëet waarin hen op onverwachte momenten verbinding vindt met het publiek dan wel toevallige passanten. Menselijkheid, kwetsbaarheid, mildheid voor jezelf ook als je faalt of ‘valt’, open staan voor elkaar, en open staan voor het leven zijn elementen die in verschillende vormen terugkeren. Voor de creatievelingen onder ons:
“Words on a page are incomplete. The poem, the novel or the non-fiction pamphlet are finished when they are taken up and engaged with. Connection is collaborative. For words to have meaning, they have to be read.”
Via de schrijver leer je over “Het rode boek” van de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Jung (1875-1961, grondlegger van de analytische psychologie), een psychologisch en eerder spiritueel mystiek werk met als oorspronkelijke titel “Liber Novus” en dat in feite zijn eigen verslag is van de geestelijke crisis die hij zelf doormaakte, en zijn eigen analyse daarover van een paar jaar later. Tempest gaat mee in zijn theorie dat mensen zowel een innerlijke geest hebben om de diepten te verkennen (“spirit of the depths”) als een geest om de voorbijgaande tijd mee te confronteren (“spirit of the times”), en die er is om aan onze meer onmiddellijke behoeften en ambities te voldoen. Tempest beargumenteert dat we beiden nodig hebben maar dat de balans nu overslaat naar die laatste:
“In order to regain our balance, we need to remaster the ability to go deep, to ‘turn away from outer things’. To face what is in ourselves.”
We moeten dus meer naar onszelf kijken en ontdekken wat er in ons zit. Maar ook zien wat er in onze onmiddellijke nabijheid gebeurt en niet, zoals zo veel gebeurt, in onszelf en onze eigen gedachten blijven. Naar buiten gaan voor andermans verhalen.
"Look up. There’s life in there. Put yourself away. Let go of yourself. Tune in to other people. To the movement in the branches, the sudden coming of rain or the patterns in the waves. To how those two lie on the grass. To how that one sits on the bench with their hands clasped, looking up. To how those three stand at the crossing, playing with each other’s hair. To how that young one shifts the weight of those shopping bags and tries to keep up with ther mother’s strong legs. This is it. This is the thing. This is the beautiful thing."
Ik heb Kae Tempest jammer genoeg nog niet live aan het werk gezien want het blijkt het beste te zijn om hun werk live te zien en horen performen. Hold your own was gelukkig een doorbraaknummer in de hitlijsten en zo kwam deze artiest ook op mijn radar te staan. Er zit ook heel wat ritme en herhaling in dit essay. Dàt werkt ook als je af en toe jezelf (al dan niet hardop als hulp) voorleest, al was het maar om je de Engelse taal nog meer tot je te laten doordringen. Ook al zullen er ongetwijfeld enkele niet erg originele ideeën in voorkomen, is dit boekje een niet mis te verstane sterke en knap verwoordde boodschap.
