Mythische eenvoud
De eerste "hedendaagse" en Nederlandstalige poëziebundel die ik las, was Neerwaarts verzet. (Voordien las ik enkel de gekende klassiekers.) Ik had het voorrecht om de eerste versie nog voor publicatie te lezen en maakte plots de klik: als dit poëzie is, wil ik er meer van. Sindsdien lees ik bijna dagelijks poëzie.
Kris Lauwereys schrijft tegelijk beeldend en talig. Helder, eenvoudig, meerlagig. Je vindt een contemplatieve inslag in zijn werk, ruwe en rauwe schoonheid, maar tegelijk ook heel concrete betekenislagen. Mijn voorkeur gaat uit naar de gedichten waarin sporen te vinden zijn van mythologie (bv. het gedicht Yggdrasil), cultuur en maatschappijkritiek. Bovendien zijn de gedichten voor vele interpretaties vatbaar. Ieder vindt een ander laagje in de gedichten dat hem het meest aanspreekt. Een aantal gedichten werden met prijzen en nominaties gelauwerd.
Een representatief voorbeeld hiervan is de strofe waarmee de bundel aanvangt:
Wij zijn de jonge goden van de afgrond,
tussen de rotsen gegooid als naamloos zaad.
Ons graan was voer voor kraaien, in hun
magen vlogen we op, zo kenden we hoogte.
En verder lezen we de prachtige strofe:
Deze kamer heeft te magere ramen.
Ze zweette oude kinderjaren uit
langs koude gevels. Wat ooit een nest
leek, broedde buitenshuis de wereld
uit als een onhandig koekoeksjong.
Uiteindelijk zette dit inspirerende werk me aan om zelf te schrijven.
En dit verhaal krijgt een persoonlijk staartje: niet alleen Kris Lauwereys' en mijn poëzie hebben elkaar gevonden, maar ook wijzelf hebben elkaar in het persoonlijke leven gevonden.
