onheilspellend triest

NACHTSCHUIM. Koen Strobbe. ****

Stel je voor dat je in een op hol geslagen trein zit en je de enige bent die iets kan doen om hem te stoppen.
Stel je dan voor dat je alle coupés doorloopt op zoek naar een noodrem. Die is er niet, of hij is stuk, of vastgeroest of hij draait zot.
Stel je dan voor dat je het ontmoedigd niet langer probeert. Dat je weet dat ergens aan het eind het spoor ophoudt, aan de rand van de afgrond.

Dat je daar in een duizelingwekkende vaart recht op afstevent.

Ik denk aan Space Odity (dat ik in mijn roman in wording ook aanhaal, misschien zit het daarom zo vlakbij…): And there’s nothing I can do…

Dat is ook waar Jeroom Claassen middenin zit. Ergens beseft hij het, maar met het verschil - op leven en dood - dat in zijn hoofd voor hem het spoor niet in de afgrond eindigt, maar in eindelijk gerechtigheid en erkenning. Voor hemzelf en de gestorven dichter Den Donder, die hij mateloos bewondert en waar hij zijn droom, zijn toekomst en zijn leven aan heeft opgehangen.

Zoals veel idealisten is Jeroom een tragisch personage. Eenzaam. De liefde die hij voor mensen zou moeten hebben wordt, waanzinnig uitvergroot, geprojecteerd op de literatuur, op mogelijk een illusie die ten slotte een obsessie wordt.

Hij is blind voor waar hij mee bezig is, blind voor de mensen om hem heen. Ze zijn niet we ze zijn, wie hij denkt dat ze zijn, zelfs niet wie ze zelf denken dat ze zijn of het voorwenden. Tenzij misschien de rauwe bonken, die noodgedwongen in het echte leven staan. Op hun manier toch. Zij die geleerd hebben mogelijke consequenties in te schatten en risico’s en baten af te wegen. Wie niet waagt, niet wint. Maar hun dromen zijn veeleer materialistisch. Al sluimert in de Turk een verlangen naar meer. Ook hij wil zichzelf overstijgen…

Jeroom negeert signalen, hij negeert waarschuwingen. Hij zet alles op het spel, overschrijdt de grenzen van het morele, zonder daarbij aan de consequenties voor de anderen te denken. Hij is de drenkeling die tot de laatste minuut denkt dat hij kan vliegen.

Hij zint op wraak voor wie hem daarin dwarsboomt. Zelfs als die hem wellicht willen beschermen, gelooft hij het niet. Het past alleen maar binnen hun eigen kraam….

En toch is hij in zijn obsessieve waan misschien de minst hypocriete, degene met overwegend één gezicht.

Een roman die mensen in hun verlangens en hun onvermogen toont.

Een roman over wet en ethiek naar je eigen hand zetten, elk op zijn manier.

Een roman over fundamentele eenzaamheid.

Een roman die schokt en mededogen oproept.