Een gewei willen
Mijn lieve gunsteling. Door Marieke Lucas Rijneveld.
Rijneveld heeft een eigen universum geschapen, beginnend met Kalfsvlies, dat ze nauwgezet blijft uitbreiden. Of het nu poëzie is of proza elke letter wordt gekleurd door een voltrekt unieke stem.
De wereld van Rijneveld is donker en pijnlijk, wordt bevolkt door zwijgzame, afwijkende mensen, genderfluïditeit en rouw voeren de boventoon en koeien zijn alom aanwezig. Marieke Lucas’ kennis van veehouderij zorgt voor een boek vol woorden en termen waarvan je het bestaan niet kon bevroeden, waarvan je de betekenis niet kent, die typisch Rijneveld zijn.
Marieke Lucas’ romans zijn even poëtisch als haar gedichten verhalend zijn. De (pagina’s lange) zinnen zitten boordevol metaforen en plechtstatige woorden. Woorden zoals gunsteling. De 14-jarige uitverkorene van de veearts die geregeld op de boerderij langskomt. Die gunsteling leeft in een wereld verduistert door de verlorene en de vergane, door Hitler en Freud in haar hoofd. Ze is een meisje dat een Dear Boy wil zijn, vol verlangen naar een (eigen) gewei.
Wat het verhaal zo schrijnend maakt, zo lastig om te lezen is het feit dat het ook wel iets romantisch heeft. ‘Kurt’ de veearts schrijft en ware ode aan zijn mooie Putto. Die hij echt graag ziet, meent hij. Dieper en dieper duiken we in het binnenste van koeien, het bezeten hoofd van de veearts en het verwarde lichaam van de gunsteling.
Het idyllische platteland krijgt meer en meer een grauwe sluier, het adembenemende tempo van de taal sleurt je mee richting de ondergang. Beschadigde mensen die elkaar nog verder kapot maken, het donkerste tussen mensen in een poëtische liederlijke taal, dat alles overspoelt je en laat je verbijsterd achter. Rijneveld heeft het weer gedaan: een gitzwarte parel aan een gouden ketting rijgen.