Lief hebben
Lieg met mij. Door Philippe Besson.
Vergeleken met Brokeback mountain en Call me by your name. Aangeprezen door Splinter Chabot en André Aciman, onder andere. Als het al ergens op lijkt, dan wel op Vind me van Aciman of Normal people van Rooney. Vind ik. (Qua structuur (verschillende tijdsperiodes) en qua verloren kansen. Maar eigenlijk lijkt Lieg met mij enkel op zichzelf.
Of het nu een roman is (zoals op de cover staat) of een waargebeurd verhaal (zoals de schrijver soms laat doorschemeren), het is gewoon een prachtig, ontroerend, soms triest liefdesverhaal over twee schooljongens op het Franse platteland in de jaren 80. We volgen de hoofdpersoon Philippe, die een seksuele relatie krijgt met Thomas, een jongen van zijn school. We blijven Philippe volgen van 1984 over 2007 tot in 2016.
In prachtig zinnen en beschrijvingen schets Besson ons een beeld van een zinnelijke eerste liefde. En hoewel hij uiterst liefdevol schrijft, met oog voor detail en esthetiek houdt hij ons door zijn manier van schrijven ook enigszins op afstand. Dat maakt dat je nog meer deel van het verhaal en de daarin aan bod komende (afwezigheid van) gevoelens gaat uitmaken, als lezer.
Besson sleept je direct aan je nekvel het verhaal binnen en laat je pas 158 pagina’s later weer los. Hoewel, los. Lieg met mij is een boek dat in je hoofd en hart kruipt, je doet nadenken over wie je bent en wat je wilt. Of niet. Het doet je beseffen dat het leven te kort is om niet te zijn wie je bent en lief te hebben wie je liefhebt.
Lieg met mij is een boek om te koesteren als lezer. Als filmmaker zou ik direct de rechten opkopen.
