Een leven.

Leer me alles wat je weet. Door: Hanna Bervoets.

Wow, 580 pagina’s lang zat ik in het hoofd van Daniel; zonder in haar hoofd te komen maar alla…

Bervoets schreef - zoals de achterflap, mét prachtige portret van Hanna, ook zegt - een familieroman zonder bloedverwanten, een queer liefdesgeschiedenis én het verhaal van een tijdperk (van de beginjaren van aids, over homeopathie, tot Covid en meer). Dit boek bevat zo veel dat het amper te beschrijven valt én toch is het makkelijk leesbaar. Al zal het schrijven een huzarenstuk zijn geweest.

Als Daniel overlijdt gaat haar partner Jodie op zoek naar wie haar geliefde echt was, naar hoe ze geworden is wie ze was (voor haar). Aan de hand van gesprekken met (oude) vrienden en het nalezen van schriftjes, verslagen, dossiers en dergelijke bouwt Jodie Daniel langzaam weer op. Als een soort van afscheids-uitstel, manier van rouwen en eerbetoon in één. Hoe meer Jodie ontdekt hoe meer wij mee leren/lezen.

Het speciale is dus dat wij heel dicht op Daniel’s huid zitten, in haar hoofd als het ware, zonder dat zij er (nog) bij is. Onze blik is eigenlijk Jodie’s blik. Door hoe zij kijkt, interpreteert en (heeft ge)leef(t) leren wij en passant ook haar beter kennen.

Leer me alles wat je weet is een minutieus verslag, heel gedetailleerd zonder ooit te vervelen, van een gepassioneerd leven. Het is intiem, persoonlijk, romantisch en best een activistisch boek. (Gewoon al doordat de levens worden beschreven van mensen die niet tot het gezonde (als in: niet ziek) heteronormatieve ideaal behoren.) Elk personage is levensecht en zit boordevol details die de aandacht trekken én vasthouden. Ergens lijkt het alsof iemand het ganse leven van Daniel heeft gefilmd en dat aan Jodie heeft verteld, die het op haar beurt door Hanna liet opschrijven. Zo dicht zit je er bij/op.

Alle personages zijn diepmenselijk in hun liefhebben, bang zijn, twijfelen, invullen voor een ander, dagdagelijkse hypocrisie, kwetsbaarheid, falen, ziek worden, genezen, vallen, en weer opstaan.

Een boek zo mooi als de cover al doet vermoeden, en zo indrukwekkend als het aantal pagina’s.