Samenzweerders tegen Hitler
Jeroen Kuypers schreef al eerder een knappe oorlogsroman namelijk ‘Nu ik je nooit meer zie’ gesitueerd in het Rotterdam van de late jaren dertig
Nu ik je nooit meer zie is een realistisch beeld van de oude stad en de bedrieglijke rust waarin het leven zich daar afspeelde.Het is een schitterende mix geschreven van historische feiten en de lotgevallen van een Joodse familie.
Zijn voorlopig laatste boek, Laatste lente aan de Seine speelt zich af in juli 1943 in Parijs. Het verhaal gaat o.a. over de Joodse Elise Calman. Ze waant zich in die gruwelijke oorlogstijd redelijk veilig. Ze is getrouwd met markies Armand Rohan Polduc, zij ziet dus geen redenwaarom zou zij opgepakt worden door de nazi’s. As ze dan toch wordt opgepakt komt ze terecht in doorgangskamp Drancy, waar ze zich echter door haar achtergrond als kunsthistoricus weet te redden. Ze wordt aangesteld als beoordelaar van de inventaris van leeggeroofde Joodse huizen. Zo voorkomt ze op transport te worden gezet. Ze durft er echter niet aan denken wat er met haar zal gebeuren als de laatste Joodse woning zal zijn leeggehaald…Haar verhaal kruist het verhaal van Max von Trettlow, architect in het burgerleven en majoor in het leger. Als als oorlogsinvalide is hij toegevoegd aan het militair gezag in Parijs. Hij ontdekt hoe hooggeplaatste SS’ers zichzelf schaamteloos verrijken met Joods bezit en komt in gewetensnood.
Hij blijkt daarin niet de enige en hij sluit zich aan bij een groep samenzweerders die actief werken aan een beëindiging van Hitlers regime.
Dat er een groep samenzweerders was bij de Duitsers tegen het regime van Hitler wordt nog veel te weinig aangekaart in literatuur over WOII en daarom ben ik wel tevreden dat Jeroen Kuypers dat op een heel efficiënte manier en in een prachtige taal doet.
