Eindelijk tevreden...
KOUD GENOEG VOOR SNEEUW. Jessica Au. *****
Een boek als een stil water met een diepe grond.
Het relaas van de dochter, over de reis met haar moeder in Japan, in de herfst, zijn de banale rimpelingen aan de oppervlakte.
De moeder is stil, volgzaam. Ze is moe. Haar wensen zijn klein. Ze vraagt niets, amper.
De honger naar leven van de dochter is onstilbaar. Zij is onvermoeibaar. Ook in willen geven, dat tegelijk een kwellende nood verbergt: ken mij, zie wie ik ben.
Als schiereilanden, waartussen de navelstreng verbroken is, zijn ze afgedreven en het water lijkt te diep om opnieuw bij elkaar te komen. Hoe hard ze ook proberen. Allebei. Elk op hun manier.
De onderstromen trekken aan hen. Waar de moeder vandaan komt. Waar de dochter naartoe wil.
Wie de wereld wil, verliest de schoot en draagt de leegte van het heimwee. Maar je draagt ook je geschiedenis met je mee, van generatie op generatie. Op een dag worden dochters moeder.
Tussen de verhaallijn door borrelen bij de dochter herinneringen op.
Een rode draad van nostalgie naar wat verloren is. Iets waar ze een naam voor zoekt, een vorm.
Een innerlijke reis naar zichzelf.
De zin die bij mij het meest blijft hangen is deze: Alsof ze eindelijk tevreden was.
Een zin zoals een oud bureaumeubel, met heel veel geheime laatjes…
Synopsis
Een dochter en moeder reizen naar Tokio, schijnbaar om bij te praten en voor het plezier, maar er spelen onuitgesproken zaken tussen hen.