mysterie en weemoed

KLEEDKAMER IN KINDERTIJD. Patrick Modiano. ****

Het was mijn eerste kennismaking met Modiano. Hoewel het verhaal vlot leest, moest ik de vraag wat ik er nu van vond even laten bezinken. Op zich is dat geen slecht teken. Het betekent dat het je bezighoudt. Dat je er nog niet klaar mee bent. En dat is precies wat (deze) Modiano met je doet. Hij laat je achter met mysterie, met meer vragen dan antwoorden. Hoef je op alles een antwoord te hebben? Wat verwondert je dan nog? Wat moet je dan nog heel proberen te maken?

Heel maken, zijn leven helen, is wat het hoofdpersonage in dit boek doet.

Wegens een niet nader verklaard auto-ongeluk is hij zijn land en verleden ontvlucht en heeft hij een andere identiteit aangenomen. Maar het achtervolgt hem, de angst om alsnog herkend te worden. En zoals ook herinneringen hem achtervolgen. Tot leven gewekt door een toevallige ontmoeting met Marie.

De gaten, de kwetsuren, in je leven proberen te dichten sluit nauw aan bij wat ik voor mezelf en als gestalttherapeut voor anderen heb proberen te doen. Helemaal rond krijg je de cirkel nooit. Hij wordt voltrokken bij je dood. In de tussentijd zijn we onderweg. Met onszelf. Met de anderen die we, korter of langer, ontmoeten.

Dat overkomt het hoofdpersonage. Hij weet zich omringd door enkele betrouwbare collega’s, van wie hij niets te vrezen heeft. Ook zij proberen het verleden onberoerd te laten rusten. Tot gebeurtenissen in het nu de oude, hete adem ook hen in de nek blaast. Andere mensen in zijn omgeving zijn bizar, raadselachtig. Afstotend om een onduidelijke reden, zoals het insect. Er is een man die hem, volgens het testament van een Amerikaanse, om welke reden ook moet bewaken. Hem wordt niets kwalijk genomen. Er is het jonge meisje Marie. Haar onvergetelijke gezicht is de deur waar je het verhaal langs binnengaat.

Een eerste indruk van het verhaal kan er een zijn van afstandelijkheid, van oppervlakkigheid – teweeggebracht door de sobere stijl – ware er niet die sluier van mysterie. En daaronder de nooit afwezige suggestie, de onderhuidse spanning. Een langzaam verstrijkende tijd, waarin op elk moment iets onafwendbaars zou kunnen gebeuren.