Geen hulpboek, een steun in de rug voor allen die verlies op hun levensweg hebben gehad!

Zelf start Lisanne met de woorden “dit boek is geen handleiding, ik heb de wijsheid niet in pacht”. En dat maakt het boek zo bijzonder, geen hulpboek, maar een steun in de rug voor allen die verlies op hun levensweg hebben gehad. Rauw en eerlijk verwoordt ze haar gevoel, schuld, pijn en verdriet, geluk en wat met jaloezie naar al dat geluk rond haar? Hoe verder leven in een maatschappij die als maar sneller gaat als je zelf met een rugzak vol gemis en verdriet stil staat?
Er zijn zoveel misverstanden over rouw en die doorprikt Lisanne met haar eigen verhaal, eigen verdriet en ervaring.

“Ik denk nu, terugblikkend, dat men elkaar in klotesituaties sterk wil zien. Niets is pijnlijker en niets maakt machtelozer dan andermans pijn.”

Geen verbloeming, maar herkenbaar als je zelf met verlies te maken hebt gehad, hier kan geen hulpboek tegenop. Gevoelens en herinneringen aan haar moeder wisselen elkaar af en dit telkens met een zweem van sarcasme en humor, deze afwisseling maakt dat het boek vlot leesbaar is en Lisanne haar gevoel dicht bij de lezer weet te brengen. Er zijn al heel wat waargebeurde verhalen over rouw, verlies die zeer donker en zwaar zijn dit is er één van hoop en moed, vallen en opstaan, een verhaal dat duidelijk maakt dat rouw er mag zijn en er geen klok naast rouw staat, een boek over een leven voor en een leven na….