Wat een leesbeleving! Deze novelle verdient "onversneden leestijd"

Nele Baplu, een schrijfster die zich nog steeds niet tot een uitgeverij heeft bekeerd, overtuigt opnieuw heel wat lezers, boekbloggers en boekhandelaars. Met haar nieuwste novelle Ik zal je schrijven is ze opnieuw vrijgevig en overtuigt ze vele harten om haar te lezen en pennen om haar unieke stijl zo goed als mogelijk te kunnen beschrijven.

Niet alleen raakt haar stijl me opnieuw midscheeps, ook de oorlogscontext als oorzaak van twee van elkaar gescheiden geliefden, met name Miriam en Adam, schept weer een nieuw origineel perspectief voor dit korte brievenverhaal. Een universeel verhaal dat me doet stil staan bij de dag van vandaag, en hoeveel koppels en familieleden in onmenselijke omstandigheden in zo vele landen ver van elkaar moeten zien te (over)leven. Ze schrijven brieven naar elkaar waarvan je zou willen dat de ander ze toe krijgt, maar helaas is er geen postduif in de buurt die hen daarmee kan helpen.

Haar nostalgische poëtische zinnen en prachtige taal golven over de pagina's heen en zijn bijna stuk voor stuk om in te kaderen. Het is bijna ongeloofwaardig dat twee gewone mensen met elkaar zo mooi zouden communiceren, in mijn echte wereld toch. Dat is dan ook mijn enige kleine minpuntje van – in feite complimenteuze – kritiek. Niet dat je het niet zou willen, de liefde van de jonge mensen voor elkaar klinkt onversneden en passievol doorheen het hele boek. Het is moeilijk kiezen welke zinnen het meeste beklijven. Het is ook haar zwaarste en ontroerendste verhaal tot nu toe wat mij betreft.

Nele weet naar mijn mening al lang hoe ze in een spaarzame taal een prachtig verhaal kan neerzetten, met inbegrip van de fameuze witruimte die ze erbij creëert. Ze verdient volgens mij ook “onversneden leestijd”, die niet door eender welke stressfactor bij haar lezers beïnvloed wordt. Dat is eveneens een gevoel dat bij mij is opgekomen de laatste dagen.