Een waardige opvolger van Marquez.

Een auteur die mooie, lange, meanderende volzinnen gebruikt, vol met metaforen, personages die rustig worden uitgetekend en ontwikkeld, zeg nu zelf, meer moet dat voor deze lezer niet zijn. Ik zou haast vergeten dat er ook een verhaal wordt verteld over een wat enigmatisch personage, net vrij na een lange gevangenisstraf, met een verhaal over zijn vrouw die na lange jaren terugkomt naar Colombia, een vriendschap met de verteller, een neergestort vliegtuig en een bloedige aanslag.

Vasquez weet als geen ander een onderhuidse spanning op te bouwen en die als een medicijn druppelsgewijs toe te dienen. Bovendien speelt het verhaal tegen de kwalijke achtergrond van dit land: drugs, geweld, corruptie.

Boeiend dit alles maar het vergt de klasse, het talent, de bravoure van een groot auteur om dit alles in een evenwichtige roman te vertellen.

Hij schrijft gewoon plastisch, weet simpelweg met enkele woorden een tafereel te schilderen. Een klein voorbeeld:

Consu hoorde me aan en knikte, stak haar handen tussen haar knieën en sloeg haar benen over elkaar alsof ze haar handen niet wilde laten ontsnappen.

Nog dit, dit boek werd vertaald door Brigitte Coopmans, naam van de vertaler hoort te worden vermeld.

Begin volgend jaar verschijnt een nieuwe roman van Vasquez en ik ken een lezer die hier naar uitkijkt.