Moedig!

Ik zal je nooit meer. Door: Tatjana Almuli.

Sinds Knap voor een dik meisje ben ik fan van Almuli. Ik ben fan van haar schrijven, haar foto’s (de naaktkalender van Damn Honey!) én haar Instagramaccount (ik wil ook gaan wildzwemmen!).

Tatjana lijkt me op al die plaatsen te zijn wie ze is: zonder filter, kwetsbaar én sterk, moedig en bang, uitbundig én triest. Ik vind haar een prachtvrouw. In Ik zal je nooit meer speelde ze het weer klaar om me gigantisch te ontroeren, me pijn in mijn buik te bezorgen en me bovenal een half boek te laten onderlijnen. Wederom schreef ze over een onderwerp waar ik niets mee heb (mijn moeder leeft nog, die van haar stierf toen ze 16 was) maar waar ik zo veel in herkende.

Zonder ooit sentimenteel te worden schrijft ze heel open en eerlijk over haar gevoelens van rouw, verdriet, boosheid, angst, twijfel en verwarring. Over haar uitgestelde rouw, het intergenerationele trauma, de zoektocht naar haar veel te vroeg overleden moeder schrijft ze immens rauw en meeslepend. Soms moest ik het boek even wegleggen, omdat de brok in mijn keel of de bal in mijn buik te hoog kwam te zitten. En toch las ik dit boek heel graag. Het raakte me diep en zindert nog na in mijn hoofd én lichaam.

Ik wens Tatjana een rustig, vredevol leven toe. En toch, sorry, hoop ik dat ze nog een beetje blijft worstelen. Ik zou haar wijsheid en sprankeling op papier niet kunnen missen!