Doolhof

Honingeter. Door: Tülin Erkan.

Dit boek sprak me meteen aan door de prachtige cover: mooie kleuren en een reliëfdruk: chic!

De inhoud is wat moeilijker. Honingeter vertelt het verhaal van Sibel die maar niet vertrekt van de luchthaven van Istanboel. Sibel bekijkt mensen, turft het aantal passanten, snoept en mijmert. Zij kijkt maar ze wordt ook bekeken; door Wernicke, een zieke piloot en de veiligheidsagent Ömer. Geen van hen verlaat ooit de luchthaven.

Zij leren elkaar beter kennen en daardoor leren wij, lezers, hen ook beter kennen. Maar de ware toedracht, waarom ze daar zijn en niet vertrekken komen we niet te weten. Erkan schiep een onwerkelijke, bevreemdende wereld, passend bij een luchthaven. Verleden, heden en herinneringen vervlechten zich in elkaar. Taal verdwijnt, verbindt en zorgt voor verwarring.

Luchthavens zijn mijn ding niet, zoals Erkan ook schrijft zijn het angstige plaatsen. Die angstige, onheilspellende sfeer hangt over het hele boek. Terwijl er ook warme, liefdevolle passages in voorkomen.

Honingeter gaat over weg zijn, op zoek zijn naar een thuis, een plek om bij te horen. Het boek is een uitdaging voor mensen die houden van surrealistische verhalen in een ongewone setting. Een debuut dat eruit springt.