Een mooi huwelijk tussen biografie en fictie

De activiste Susan Sontag stond bekend als briljant, maar ook nukkig, ontoegankelijk en kortaf. Alleen in het belegerde Sarajevo lukte het haar er echt te zijn voor anderen. Dit contrast maakte Arthur Japin nieuwsgierig en dat werd de kiem voor deze roman. (informatie nawoord)

Een roman, waar autobiografie en fictie een evenwichtig huwelijk vormen.

Het boek vertelt het verhaal van een diepe vriendschap eind jaren ’40 tussen Cody Garner en Susan Sontag. Cody Garner is een fictief personage, deze hoofdrolspeler blijkt een ongelofelijk verteller. Een verteller die de lezer onmiddellijk op zijn hand heeft en je meeneemt in het leven van Susan Sontag. Opvallend is de groeiende stem van Cody Garner. Geweldig opgebouwd. De vriendschap met Garner blijkt een belangrijke rol te spelen, als lezer krijg je een volledig beeld van Susan voorgeschoteld. Een excentrieke vrouw met een zeer eigenzinnige manier van leven. Eens je als lezer een volledige blik krijgt op hun vriendschap en hun verzonnen Stravinsky-spel, springt de auteur naar de belegering van Sarajevo 1993. De beeldende (theatrale) pen van Japin schetst een duidelijk beeld van de levensomstandigheden in het bezette Sarajevo. Levensomstandigheden die de lezer niet koud laat. Buiten de beeldende pen blijft Japin natuurlijk meester in taal. Lange zinnen en citaten die je leest en herleest. Achterover leunen en genieten is hier de leuze.

Het Stravinsky-spel is geen uitgebreid en groot verhaal, maar Japin blijft me telkens verrassen.

In Sue's kielzog voer ik veilig verder en ook al wist ik nog bij lange na niet waar het heen moest, ik zat in elk geval in het kraaiennest met uitzicht over een grenzeloze zee aan kennis.