Onbehaaglijk intiem

HET PORTRET. Hannah Roels. ****

Zien en gezien worden. Dat willen of niet willen en er toch niet aan kunnen ontkomen.

Graag zien en willen dat de ander jou graag ziet. Of er net als de dood voor geworden zijn.

Jezelf al dan niet graag zien. Of jezelf graag zien ten koste van anderen.

Bedriegen en jezelf bedriegen. Dat kan op vele manieren.

We geloven graag wat we willen geloven.

En soms is er de ander die ons beter leest dan wijzelf het doen, die ons aan onszelf onthult, ons onszelf teruggeeft.

Ont-zien. In-zien. Door-zien. Graag zien.

Maar altijd die blik. Die kijkt en die verwacht, of het de hemel is of de hel.

De spiegels.

Dat alles is ‘Het portret’ van Hannah Roels.

Dat alles ligt in het portret dat Alizane voor de deur vindt. Ze heeft het nooit eerder gezien, maar ze herkent het, en het brengt een schokgolf teweeg die alles weer naar boven woelt. Het recente en het verre verleden.

Het portret vat samen, legt bloot, verdiept, accentueert, verduistert en verschoont.

Het geheel is meer dan de som van de delen. Meer dan het oorspronkelijke model.

Het portret vervangt de liefde. De kunstenaar en Pygmalion.

Het model, de muze, heeft haar eigen redenen en diepe gronden. Haar eigen honger en drijfveer om te bestaan.

Wie is dader, wie is slachtoffer?

Wie is de jager, wie de prooi?

Of leven we allemaal in een zekere co-dependency?

Wie weet zelf wie hij echt is?

Wie weet met zekerheid wie de ander is?

We slijpen en polijsten ons aan elkaar.

Kwetsbaarheid wordt raakbaarheid.

Temmen we de wreedheid? Voor hoelang?

We heten allemaal Alizane, Sam, David en Lila.

Allemaal scheppen we onze werkelijkheid en ons leven uit onze verlangens en onze angsten.

Allemaal spiegelen we ons aan de modellen die we liefhebben of dachten lief te hebben, zeker aan diegenen die ons oncomfortabel doen voelen. Waar we de splinter van zien in het oog om de balk in het onze te ontkennen of uiteindelijk te erkennen.