Een must read!

Het boek start met een prachtige titel, een titel die doorheen het verhaal meerdere betekenissen krijgt. Een titel die de sluier opheft van een boek vol citaten, citaten die soms zo een herkenbaar gevoel geven. Op een poëtische manier schrijft Ish een verhaal dat je vanuit het perspectief van Luc en Soumai ziet, met gedachten die schuin gedrukt zijn, waar je telkens stukjes verleden meekrijgt van de personages. Zelfs daar houdt Ish zich aan zijn bijzondere herkenbare schrijfwijze. Een boek dat zo dicht bij de realiteit leunt, mensen hebben hun vooroordelen klaar zonder verder te kijken, je wordt afgerekend op kleur, nationaliteit, cultuur, godsdienst, verleden en dit heeft Ish weer zo mooi verwoord zonder een standpunt op te dringen. Sommige auteurs kunnen met lange zinnen en moeilijke woorden je raken. Ish heeft dit niet nodig. Met korte zinnen en eenvoudige woorden, raakte hij mij als lezer tot in mijn ziel. Een boek met veel psychologische thema’s verweven in een groot verhaal van eenzaamheid en verdriet. Een verhaal dat veel lezers zal bekoren en dat geen nood heeft aan veel personages of dialogen. Dit boek gaat me bijblijven, citaten heb ik opgeschreven en ik kan alleen maar eindigen met een must read van een grote schrijver!

korte inhoud:

Soumai moet terug opnieuw beginnen, krijgt een nieuwe start samen met haar vader en broertje Karim, een tweede kans dat ze ondergaat in eenzaamheid.
De oude man Luc is vijf jaar weduwnaar, hij mist zijn Maria, haar stoel en de lekkende kraan is hem heilig in zijn wereldje van gemis en verdriet.
Wat als twee mensen die hun weg niet vinden elkaar tegenkomen? Wat als beiden meer gemeen hebben dan ze dachten?