Magie

Het jaar van magisch denken van Joan Didion.

Een boek dat ik al vaak hoorde aangeprezen worden, door Connie Palmen, mijn held, onder andere. Een boek dat ik jaren geleden al eens leende in de bib, waar ik vol goede moed aan begon maar het toch weer weglegde. Een boek dat ik nu in sneltempo uitlas en waar ik nog niet goed van ben. Boeken moet je op het juiste moment lezen.

Je leest het snel, omdat het zo goed geschreven is maar ook omdat het je de adem beneemt en je verder leest om verlossing te bereiken. Het is indringend, intelligent, oprecht eerlijk en meeslepend. Zonder ooit pathetisch of vol zelfmedelijden te zijn (daar waakt Didion voor, hoewel ze daar alle recht op heeft).

Miljoenen mensen lazen dit boek, putten er troost of herkenning uit. Dat maakt dit boek ook zo mooi. Het is mooi om wat het is maar het is ook mooi om wat het teweegbrengt. Je eigen intense leed op een manier brengen die andere mensen raakt is een gave. Je moet persoonlijk en universeel schrijven, afstandelijk en betrokken, intelligent en emotioneel. Dat doet Didion, met verve. Even tussen haakjes: ik vind de cover en dan vooral de letters zo mooi; stoer en fragiel tegelijk. Eenvoudig prachtig.

Het zijn de kleine dingen die je het meest raken. Mij raken. Mij angst aanjagen, mij bijna doen huilen, bij voorbaat. Ik mag er niet aan denken om mijn klankbord (al 22 jaar mijn partner) te verliezen. Joan verloor haar klankbord na 40 jaar, ze viel (hoewel dat niet te zien was, want ze is een ‘koelbloedig type’) en krabbelde weer overeind. Ze las, ze schreef, ze creëerde een meesterwerk. Pijnlijk ontroerend. Een dagboek-achtig relaas vol rouw en verdriet maar ook een ode aan het leven en de liefde. Een boek dat schuurt terwijl je het leest, dat wondjes maakt, dat trekt en zeurt en maalt in je lichaam en hoofd. Een klassieker die je leven lang bij je blijft.