Onverwacht goed!

Verhalenbundels zijn mijn ding niet. Ik lees ze ook niet vaak. Normaal maak ik enkel een uitzondering voor mijn favoriete schrijvers waarvan ik niets wil missen. Maar sinds een half jaar zit ik in een boekenclub en zo moet ik wel dingen lezen die ik zelf nooit zou kiezen. Dat is trouwens een aanrader, een boekenclub! Meestal ben ik achteraf kei blij dat ik het boek toch gelezen heb.

Ook in het geval van Het gore lef. Wat een bundel. Hoewel de verhalen niets met elkaar te maken hebben (of soms een klein beetje, denk ik) voelen ze toch als een eenheid. Elk verhaal is ook net lang genoeg. Soms is dat maar een paar pagina’s, soms een tiental.

Wat hen verbindt is de unheimische sfeer en de bezwerende schrijfstijl van Arnolds. Qua vibe deed het me soms aan The Virgin Suicides denken, vooral door Brand. Maar heel Het gore lef baadt in diezelfde melancholische toon.

Sarah Arnolds heeft me ontroerd én doen lachen. Ik heb mooie zinnen onderlijnd, grappige uitspraken, wijze ideeën en gewoon veel goeds. Ik heb al zin om het opnieuw te lezen.

Zo benieuwd naar alles dat Arnolds ons nog gaat brengen!