Wat voorbij, maar nooit helemaal over gaat

HARD LAND. Benedict Wells. ****

Euphancholia.

Die bedwelmende zoettrieste cocktail van euforie en melancholie. Nooit meer zal ze zo intens beleefd worden als tijdens die overgang van kind naar volwassene.

Als het erop aankomt ‘voor de bal valt hem zo hoog mogelijk op te gooien’.

Heeft Sam dat wel gedaan? Hij vraagt het zich af. In die zomer dat hij verliefd werd en zijn moeder stierf.

De jongen die vrienden kreeg en zijn angst overwon. Wat harde rots is (denk ik nu) om straks de grote liefde op te bouwen. Als je er zelf staat. Dankzij de vrienden. Dankzij de lef die je hebt opgebracht. En ondanks alles wat je bestaan dooreen heeft geschud en nooit helemaal voorbij zal gaan. Je kunt er alleen mettertijd wat afstand van nemen.

Als er geen geloof meer is om je aan vast te houden, geen god, hoe ga je dan voort?

‘Aan het “en toch”’, zegt de Inspecteur. De leraar die hen een jaar lang uitdaagt om van het gedicht ‘Hard Land’ de pointe te vinden. Het verhaal van de jongen die het meer overstak en terugkwam als een man.

Het verhaal van een verdwijnend dorp dat velen achter zich laten en zich met heimwee herinneren.

Als de horizon die je altijd hebt gekund niet genoeg meer is.

Ook je jeugd moet je achterlaten.

Daarnaast is het ook een verhaal van kwetsbare en moedige ouders. Van een zus, die meestal weg is, maar als ze er is is ze er helemaal. En zo is het goed.

Mensen die elkaar op cruciale momenten terugvinden. Die je niet loslaten ook al verdwijnen ze soms een tijd. Die er niet per se hoeven te zijn of te blijven, als je ze maar meedraagt.

Een organische, associatieve stijl, zoals het brein van een young adult werkt. Of van iemand die misschien te vaak eenzaam geweest is, zodat zijn hoofd zich aan alles vastklampt wat het tegenkomt… Of van iemand waarvan het hoofd vrij is om buiten de hokjes te denken…

Een stijl en een verhaal waar je je door laat meeslepen.

Ik blijf nog wat in de euphancolia, denk ik… Al la recherche du temps perdu.

Heb ik mijn bal wel hoog genoeg gegooid?

Misschien is dat niet de hamvraag. Maar of je, als hij gevallen is, hem weer opraapt en opnieuw opgooit. Altijd weer.

Het ‘En toch’.