Een verhaal in omgekeerde chronologie

“Er zijn die beelden. Altijd maar die beelden, dat wat we herinneringen noemen. Als dia’s – klik, klik, klik – roteren ze in mijn hoofd. Steeds maar weer datzelfde rondje.

Een meisje, , woont op een boerderij met haar ouders en een broertje. Haar vader domineert het gezin met ijzeren tucht, is alcoholist en mishandelt zijn vrouw voor het minste of geringste. Eenmaal dreigt vader de dochter te slaan, maar hij houdt zich in. Ze is kwaad op haar vader omdat die zich niet kan beheersen en op haar moeder die zich niet verzet. Maar er is meer aan de hand. Ze begrijpt niet waarom vader soms zo lief is en soms zo ontzettend gemeen. Zo is er een boomhut waar vader nooit komt. Is daar in zijn jeugd iets gebeurd? “
Het meisje gaat in de stad studeren en krijgt dan een affaire. Ze wordt gedumpt en het enige wat ze als herinnering bewaart is een kopje, ‘zijn kopje’ waar ze ’s morgens voordat ze de deur uitging haastig koffiedronk. De affaires met mannen en vrouwen rijgen zich aaneen. Het is rauw, ze doet alsof ze verliefd is en ze neemt steeds een koffiekopje mee naar huis: haar trofee, waarvan ze er drieënveertig in haar pronkkast heeft staan” Een enkel kopje is gebroken en weer gelijmd. Ze voelt zich eenzaam. Slechts in één geval is er geen sprake van seks in de relatie. Een wat oudere man ziet dat ze ongelukkig is, neemt haar in huis en toont de gevoelens die hij heeft voor zijn overleden vrouw. En dan ontmoet ze een man, die haar totaal wil bezitten, die haar ‘Vogel’ noemt. Zijn lot is al bezegeld vanaf het begin van het boek. Want Vogel draagt al heel lang een mes bij zich en weet wat ze gaat doen. De vorm van ‘Rauw & alsof’ is origineel. In de eerste scène vindt de moord plaats en vervolgens ontwikkelt het verhaal zich in omgekeerde chronologie. In Rauw & alsof neemt Valerie Tack ons mee het verleden in, op zoek naar de reden voor deze moord. Hoofdstuk na hoofdstuk worden we dieper de duistere geest van de vrouw ingetrokken.