de vasthoudendheid van hoop
Isabel Allende (1942) is de meest gelezen Spaanstalige schrijver ter wereld. Van haar boeken werden miljoenen exemplaren verkocht. Ze maakte in 1982 furore met de debuutroman Het huis met de geesten, waarna de successen zich bleven opstapelen. Allende schrijft boeken in genres variërend van historische romans tot YA tot thrillers.
Bloemblad van zee' (2020) vind ik persoonlijk haar sterkste. Het is een reis door de twintigste eeuw aan de hand van onvergetelijke personages. Ze ontdekken dat een mens steeds weer aan een nieuw leven kan beginnen. Een prachtige historische roman over ballingschap en liefde.
In haar nieuwste roman De wind kent mijn naam verweeft vakkundig de schrijfster de traumatische verhalen van twee kinderen die tientallen jaren en duizenden kilometers van elkaar gescheiden zijn.
Het boek is een soort eerbetoon aan ouders die ondenkbare beslissingen nemen om hun kleintjes te redden, en aan kinderen die enkele van de moeilijkst denkbare uitdagingen overleven.
De 5-jarige Samuel Adler, zijn vader verdween na de pogrom in Wenen in 1938, bekend als Kristallnacht, of de nacht van gebroken glas. De andere is de 7-jarige Anita Díaz, die met haar moeder haar geboorteland El Salvador ontvlucht, maar in 2019 van haar wordt gescheiden aan de grens tussen Arizona en Mexico.
Allende beweegt zich tussen het verleden en het heden, tussen Europa en de Verenigde Staten, terwijl twee heel verschillende kinderen op heel verschillende plaatsen en omstandigheden de veiligheid van thuis en familie zoeken.Het is een zeer sterke en mooi geschreven actuele roman over de offers die ouders soms moeten brengen voor hun kinderen en over het verrassende vermogen van sommige kinderen om geweld te overleven zonder te stoppen met dromen. Het boek trof me vooral door de vasthoudendheid van hoop, die zelfs in de donkerste momenten kan schijnen en die het boek doet stralen.
