oefenen in afscheid nemen

EN ELKE OCHTEND WORDT DE WEG NAAR HUIS STEEDS LANGER. Fredrik Backman. *****

Deze persoonlijke getuigenis van Fredrik Backman is een heel intiem verhaal geworden. Een juweeltje dat me diep, heel diep heeft ontroerd.

Zo zuiver. Pure poëzie. Ingetogen, grappig, schrijnend, verrassend in zijn ‘oude’ en ‘jonge’ wijsheid.

De grootvader, de kleinzoon, daartussen de zoon.

Geen spoor van sentimentaliteit, maar droefheid met een glansje, met het patina van liefde die, anders dan het leven, niet overgaat.

Er staat geen woord te veel, geen woord te weinig. En het onzegbare staat in de witregels.

En zo langzaam dat je moet lezen, moet laten bezinken, om het afscheid uit te stellen, tot je er klaar voor bent.

En ook wat minder bang misschien dat op een dag je eigen wereld krimpt, zodat je geliefden over de rand vallen, al houden ze je hand vast en doen ze hun best om je terug te halen.

‘En ik denk niet dat je bang hoeft te zijn om mij te vergeten’, stelt de jongen na even nadenken vast.

‘O nee?’ (…)

‘Nee. Want als je mij vergeet, krijg je de kans me opnieuw te leren kennen. En dat is leuk voor je, want ik ben een heel chill iemand om mee kennis te maken.’

Opa moet zo lachen dat het plein ervan trilt. Het is de grootste zegen die hij zich kan voorstellen.