Prijsbeest

De spronglaag. Door: Esther Jansma.

Wow, wat een bundel. Nu het uit is zit ik een beetje in een zwart, of moet ik zeggen blauw, gat (naar analogie met de prachtige cover)?

De spronglaag is geen verzameling gedichten; het is een memoir, een sprookje, een aanklacht, een herinnering. De teksten zijn korte gedichten, prozagedichten, verhaaltjes. Maar alles past wondermooi in elkaar, wisselt perfect af en is even geniaal. Ik las al een paar van deze gedichten in Het Liegend Konijn 2021/2 en was er toen al ondersteboven van.

Jansma schrijft met omfloerste bokshandschoenen, je zou het tragikomisch kunnen noemen. Ik noem het Fleabag 2: elk detail is perfect, lachen en huilen wisselen elkaar in een moordend tempo af. Het is immens pijnlijk en ontroerend én mooi en je wil zo graag dat alles anders had kunnen/mogen lopen (The Priest, in dit geval: De brulkikker).

‘De crux is liefde’ en wat een liefde; voor de taal, de verbeelding, het leven.

Erg, erg, erg aangrijpend. Prijsbeest.