De zoektocht van een vader en een zoon, van helden en van gewone bijzondere mensen

EEN ODYSSEE. Daniel Mendelsohn. *****

Elke vader is ooit een zoon geweest.

De meeste zonen worden ooit vader en grootvader.

Je trekt hoogstwaarschijnlijk een groot stuk van je leven met elkaar op. Maar hoe goed ken je elkaar echt? Hoe vaak doe je, doorheen de jaren, de moeite om door het beeld te kijken dat je, vaak te snel, hebt opgebouwd?

Daniel Mendelsohn is zoon en vader. Hij is classicus. Dat jaar geeft hij aan de universiteit een werkcollege over de Odyssee. Hij wil zijn studenten zijn passie en visie overbrengen, even bevlogen als die hem ooit door zijn leraren, mentoren, werd aangereikt.

Zijn vader, wiskundige, 81, schrijft zich in. Om iets af te maken wat hij vroeger in zijn jeugd nagelaten heeft. Hij wil leren, zoals de zoon wil onderwijzen.

En dan is er het groepje achttienjarige studenten die worden bevraagd, gestuurd. Die leren, in passieve én actieve zin.

De vader schopt Odysseus al snel van zijn voetstuk. Een held? Dat kun je niet serieus menen.

Wat doet dat met het ego van de zoon, als het botst voor het oog van zijn studenten?

De band tussen hen was altijd koel, afstandelijk. De vader streng, de zoon bang.

Gaandeweg, langs het verhaal van Odysseus’ lange reis op weg naar (t)huis, langs herinneringen die steeds meer op de voorgrond treden en nieuwe betekenis krijgen, tenslotte tijdens een cruise die ze samen maken in het kielzog van Odysseus, verandert er iets in de relatie.

Een (autobiografisch) verhaal over vaders en zonen. Osysseus, Telemachus, Laërtes. Daniel en Jay.

Over mentoren en vervangvaders en vervangzonen.

Over onderweg zijn en thuiskomen.

Over het belang van niet aankomen.

Over literatuur en het leven.

Over blijven leren om niet al tijdens het leven dood te zijn.

Over oud worden en je herinneren.

Over stilstaan bij wat liefde is.

Wijs, ontroerend, een spiegel, soms confronterend.

Voor alles deugddoend.

En voor mij een bron van nostalgie… Wie zou ik geweest zijn als ik mijn oorspronkelijke droom had waargemaakt en classicus was geworden?

Het is wat het is.

Ik ben blijven leren. En dat zeg ik met een warme knipoog naar Jo Bedeleem (hij weet wel waarom), die mij het boek onlangs volhartig heeft aanbevolen.