Boeiend!

Een huis dat pijn heet. Door: Josefien Cornette.

“Dit boek is een hartverscheurende liefdesbrief en een artistiek onderzoek naar het rouwen van en in een lichaam met een beperking. “

Klinkt als een hele boterham en dat is het ook. Maar door de vorm, Cornette vertelt haar verhaal rechtsreeks aan iemand, in de eerste plaats aan haar (overleden) lief en in de tweede plaats aan ons lezers, én de vloeiende schrijfstijl leest dit boek nog redelijk vlot. Redelijk. Want het is en blijft een bewerkte versie van een thesis (A house called pain).

Cornette slaagt erin om persoonlijk én politiek te schrijven. Ergens leest het als mooi geschreven fictie, daarnaast zit het vol intelligente vragen/opmerkingen/bedenkingen zodat het als een goed onderbouwd essay leest. Maar het is ook een pamflet, een aanklacht, een oproep/call to action. Heel sterk.

Enkele dingen die mij aanspraken: rouw is naast universeel ook heel persoonlijk. Er is geen ‘normaal’. De pijn van rouw en de pijn van een handicap tonen veel overeenkomsten. Littekens jagen mensen angst aan omdat het hen laat zien dat het bij hen ook plots kan misgaan. Rouw en een beperking zijn beide een trauma met een eigen lijfelijkheid. Lichamen voelen lichamen aan, waar woorden soms ontbreken.

Cornette schreef een boek dat me raakte en waar ik al veel uit geleerd heb, op een bewust en waarschijnlijk ook onbewust niveau. Ongetwijfeld omdat ik zelf met trauma’s en een letterlijk litteken worstel. Maar dit boek raakt veel ruimer en dieper, iedereen kan hier iets (veel) uit halen. Ik ben van plan om het binnenkort nog eens te lezen, om het nog dieper tot me te laten doordringen, in mijn hoofd, hart en lichaam. Diep onder de indruk.