Wie jij aankijkt, wie jou aankijkt. De levens van een gezicht, of de gezichten van een leven....

DE GEZICHTEN. Tove Ditlevsen. ****

Wat als je hele wereld wankelt? Als alles waar je je identiteit aan ontleent, plots drijfzand blijkt te zijn? Je talent als schrijfster, je relatie, je kinderen? Als je niet langer weet wie je bent, je niemand meer kunt vertrouwen, waarschijnlijk jezelf nog het minst?

Wat als je liever in je wanen en een gesloten afdeling leeft dan in de realiteit van de buitenwereld, als je niet wilt terugkeren naar je oude leven, omdat het misschien al bij al toch niet zo gelukkig was…

De eerste bladzijden bliezen me omver, vooral qua originaliteit. Was deze auteur echt geboren in 1917? De stijl is verrassend hedendaags. Eigenzinnig. Ook het leven van de auteur valt blijkbaar buiten de lijntjes. Je merkt dat ze schrijft vanuit eigen ondervinding. Een gekwelde ziel. Pijnlijk openhartig. Een botsing tussen rauw en teder, tussen harde realiteit en poëzie, tussen wat volgens sommigen maatschappelijk hoort en wie je bent als individu. Wat is liefde? Hoe is de balans tussen liefde voor dichtbij en liefde voor de wereld?

Intrigerende thema’s, tijdloos, vrouwelijk misschien. In de tang tussen kunst en kinderen, gezin, kun je alleen maar falen… Hoe balanceer je op het slappe koord tussen passie en verantwoordelijkheid, tussen jezelf het leven schenken of de kinderen, die je het leven geschonken hebt, al je tijd en energie en liefde geven ten koste van jezelf?

Hoe giftig is het geschenk van je talent als het vreet aan het ego van je partner?

Waar is nog je plek?

Al lezend taande mijn enthousiasme niettemin een beetje. Al ‘denk ik zelf ook in beeldtaal’ (of misschien net daarom en weet ik dat ik moet schrappen en nog eens schrappen), het werd hier en daar té en vaak ook te ver gezocht. Hier en daar storend waren ook de overbodige verklaringen in plaats van je als lezer evenzeer in het duister te laten tasten als het hoofdpersonage in het donker van haar brein en ziel. Het had de spanning meer opgevoerd. Het slot kon me dan weer wel bekoren. Dat dat het leven is. Niet meer en niet minder. Een geruststelling om bij te herademen.

Dat ik, alles bij elkaar opgeteld, het boek toch vier sterren geef (en geen 3,5) is vooral tegen de achtergrond van de tijd waarin de auteur leefde en schreef. Een buitenbeentje, en literair wellicht (ik vergelijk alleen met wat ik ken en dat is bitter weinig tegenover alles wat ik niet gelezen heb) een unieke stem die zijn tijd vooruit is.