Dragen is liefde

De dragers. Door: Daan Borrel.

Ik ben fan van Daan Borrel sinds Soms is liefde dit en ook op Jaar van het nieuwe verhaal was ik dol. Krabben vond ik geweldig maar Baren buiten de box las ik (nog) niet. Borrel is, sinds ze zelf moeder werd, activistisch in haar non-fictie werk en dan vooral rond zwangerschap, baren en moederen. Die onderwerpen liggen mij, als bewust kind-vrij niet zo, maar meer aandacht rond wat dan ook in verband met vrouwen steun ik.

De dragers deed me qua opbouw denken aan Naar het paradijs van Yanagihara, ook hier wordt het verhaal verteld vanuit drie verschillende tijdsperiodes en elke periode (en dus ook hoofdpersoon) heeft zijn eigen schrijfstijl. De eerste periode (1996) is zoals je kan verwachten in een roman geschreven, de tweede (2023), zonder hoofdletters en punten, doet denken aan Meisje, vrouw, van Evaristo en de derde periode (2035) is een soort van spoken word / poezië zoals je wel eens in young adult boeken ziet.

Momenteel zijn er wel meer moeder-boeken in de betere boekhandel te vinden maar dit is eigenlijk meer een drager-boek. En dat is best taboedoorbrekend. Een kind voor iemand anders dragen getuigt misschien wel van meer liefde dan een kind voor jezelf houden. En ja, de wereld zou er beter op worden als we elkaar even graag zien, bloedverwanten of niet.

De verschillende personages doorheen de uit elkaar liggende tijdsperiodes, die op de één of andere manier elkaar beïnvloeden, maken dit boek boeiender. Je krijgt een tijdsbeeld van mens én maatschappij, van wat er wél en ook niet verandert.

Meer aandacht voor vrouwen en al hun ervaringen, in real life én op papier juich ik enthousiast toe!