Loslaten, maar niet de liefde

DE BIJENHOUDER VAN ALEPPO. Christy Lefteri. *****

‘I met one man who was wounded in love

I met another man who was wounded in hatred’

Deze song van Bob Dylan flitste bij het lezen vele keren door mijn hoofd…

‘And what will you do now, my blue-eyed son?

And what will you do now, my darling young one?’

Wat als je door oorlogsgeweld alles verliest wat je lief is? Je land, je passie voor bijen en honing, je zoon en je geliefde vrouw die blind wordt van dezelfde bom, of van het verdriet dat inslaat als een bom, als van haar houden je pijn doet, als schuldgevoel een afgrond tussen jullie schept, de liefde dus, en ten slotte en nog het meest jezelf.
Wat als liefde, vertrouwen en hoop dreigen te veranderen in overlevingsdrift en daarom zelf in staat tot moorden zijn, in angst, in radeloosheid?
Wat als je vrouw die blind is minder in het duister zit dan jijzelf? Kun je de hand zien die ze naar je uitreikt?
Wat als je de verliezen niet aankunt en hoofd en je lichaam er alles aan doen om de leemte, de leegte, de gaten niet te hoeven zien?
Wat als je op de vlucht moet, je thuis achterlaten om elders een nieuwe te vinden?
Wat als dat afhangt van het juiste papier, van niet overboord vallen, van genoeg geld hebben, van de betrouwbaarheid van mensensmokkelaars?
Maar ook van mensen die oprecht betrokken zijn, die zich je lot aantrekken, hulpverleners, maar niet in het minst lotgenoten, die je begrijpen, je troosten, je moed inspreken, voor je hopen en samen met je bidden?

Een prachtig boek over verliezen, loslaten, overleven en de liefde terugvinden.
Een boek over twee geliefden die elk op hun manier rouwen om hun zoon, hun verloren passie: de bijen en het schilderen. Twee mensen die zoeken en tasten en verdwalen in het donker, elkaar mislopen, en toch uiteindelijk het licht terugvinden. Zowel In hun ogen als in hun hart.

Een boek vol onmenselijke gruwel en vooral een boek van menselijkheid en hoop.

Een boek vol tederheid en vriendschap van gehavende mensen die desondanks mens gebleven zijn.

Een boek vol wijsheid van Afra die ziet met een innerlijk oog.
Afra, van wie de handen de tekening op het papier aanvoelen, en die tastend de oude wereld probeert vast te houden, de herinneringen te koesteren. Het is zowel haar houvast als haar geschenk: haar poging om haar man Nuri, die ze beter leest dan hij zichzelf leest, die niet goed in zijn vel zit, te redden, om hem terug naar zichzelf en naar het leven te helpen keren.

Een verhaal over Syrische vluchtelingen, en tegelijk een verhaal over alle vluchtelingen waar ook ter wereld – nu met de oorlog in Oekraïne pijnlijk actueel.

Maar ook los van elke politieke context, is het ook voor elk van ons herkenbaar. Leven is loslaten, niemand ontkomt eraan. Leven is ook kiezen. Voor liefde, menselijkheid en hoop.

Een absolute, warme aanrader!