Een roman waarbij ik de brok in de keel kreeg

Een wonderlijk boek van de Duitse schrijfster Judith Hermann, dat (nog) niet in Nederlandse vertaling verschenen is. Een roman waarbij ik de brok in de keel kreeg en die afwisselend licht en ook erg melancholisch is. Niet alle woorden helemaal juist begrepen, maar door de stemming en de sfeer wél erg gegrepen.
Een vrouw van onbestemde, middelbare leeftijd is verhuisd naar het stille platteland. Haar dochter reist ergens rond de wereld, haar ex-man stuurt ze brieven waarin ze vertelt hoe het met haar gaat. Ze vertelt, de ik-persoon dus, hoe haar leven passeert in dit nieuwe dorp en er in het café van haar broer werkt. Hoe haar relaties vroeger waren, hoe ze er nu uitzien. Wat er verloren is gegaan, wat er nieuw is. Zij probeert een nieuwe weerstand te ontwikkelen.