Praatzieke vrouwen en zwijgzame mannen

De cover van Buurtgetijden is meteen opvallend. Dit werk van de Leuvense kunstenaar Bisser komt op het einde van het verhaal mooi in beeld. Zo’n persoonlijk tintje kan ik best wel appreciëren.

In Buurtgetijden neemt Elisabeth Vincke haar lezers mee naar de Wandelingenstraat. De zussen Renée en Camille betrekken hier tijdelijk de woonst van hun oma omdat zij na een heupoperatie niet terug naar haar eigen huis kan. Oma verblijft tijdelijk in het appartement van haar kleindochters, dicht bij haar zoon. Een huizenwissel dus.
De Wandelingenstraat lijkt een doodnormale straat, een rustpunt te midden van een drukke stad. Het is een straat waar iedereen elkaar lijkt te kennen… maar is dat wel zo? In Buurtgetijden maak je kennis met praatzieke vrouwen en zwijgzame mannen, met alle geneugten maar ook met de ergernissen. De dwergpoedel, die een tijdelijk onderkomen heeft gevonden bij Renée en Camille, zorgt voor een beetje verbinding met de nieuwe omgeving.

Dit ogenschijnlijk eenvoudige verhaal bevat toch wel intense en rake thema’s. De beslissingen en aarzelingen in het leven. Hoe goed kennen we onze naaste familie, vrienden en buren écht? Ouder worden, gemiste liefdes, keuzes maken en eenzaamheid voeren de boventoon. Ook interessant om te lezen hoe de zussen beiden een ander gevoel hebben bij de verhuis. Daarnaast is er ook plaats voor bijvoorbeeld een reisje naar Italië en een eigenaardige pizzaleverancier. Naar mijn gevoel werden er net iets te veel thema’s en verhaallijnen in Buurtgetijden verwerkt. Hierdoor blijft het soms wat te oppervlakkig en te snel. ‘Less is more’ zou het verhaal beter tot zijn recht doen komen. Maar toch heeft Buurtgetijden een mooie indruk bij me achtergelaten. In een fijne en gemakkelijke schrijfstijl heeft Elizabeth Vincke mij kennis laten met de Wandelingenstraat. Loes, Pol, Luc, Peter, Yves, Nour,… het voelt alsof ik hen al langer ken! Oh ja, en Buurtgetijden is ook verwerkt in Buurtgetijden. Een boek in een boek dus, leuk detail!

“Je weet nooit wat het leven brengt. Te vaak heb ik gedacht: wat als? Uiteindelijk is er altijd een ‘wat als’. Wat echt telt , is ‘wat is’. Dat geldt ook voor jou.”